'Live' reisverslag nr.4

31 augustus 2005

Lijn (3257 bytes)

Dinsdag 30 augustus 2005

20303 Miles Dodge
78848 km Defender
866 millibar 
1345 m hoog

Kamp Jafferau

Mooie plek, laatste waypoint van de werkende GPS  Gisterenavond geconstateerd dat de GPS het definitief heeft opgegeven, dus deze ochtend worden we niet gehinderd door de electronica problemen, verwachten we. Dat wordt rekken om dezelfde vertrektijd aan te houden. We luieren wat en genieten van het uitzicht rondom. Kaart er bij om de pieken te kunnen identificeren. Beneden in het dal (5-600 meter lager) slingert zicht de snelweg en een spoorlijn. Flarden van geluid komen omhoog. “The rumbling and shunting of the trains, almost softened into melody, by the distance.” Koffie met gebakken eieren maakt deze ochtend tot een waar genoegen. 

[ Download hier de vertaling uit de 'Denzel' van de Monte Jafferau ]

Al ras stijgt de temperatuur tot een aangename waarde. Gelukkig is het eindelijk mooi weer. De wolkloze hemel, die afgelopen nacht voor een temp van 9 graden heeft gezorgd, is omgezet in een strakblauwe. Veelbelovend! 

Navigatie

Zonder GPS zou het lastig kunnen worden. Gelukkig hebben we ook nog zeer gedetailleerde kaarten en GBV. Gezond Boeren Verstand. We redden het wel. Als we wegrijden hebben we maar een keuze te maken: Links bergafwaarts of rechts-bergopwaarts? Het wordt uiteraard rrrrechts. 

Dusty roads

De temperatuur neemt met rasse schreden toe en de Dodge gaat in de zomer uitvoering op weg. Dak er uit, achterraam open, ramen open en de voetenkleppen open. Heerlijk, dat mooie weer. De V8 is daarmee goed te horen en steil beklimmen we de Jafferau. Was de dag van gisteren een beetje off-dag, door de kou (12-16 gr), de vele wolken en gebrek aan uitzicht, de dag van vandaag maakt dat meer dan goed. De uitzichten naar het dal en de andere bergen zijn adembenemend. Geweldig, wat een plaatjes.

Rik en Alex in de Defender rijden voorop, voor het eerst. Nu hebben we in de Dodge te maken met hun opgeworpen stof. Het noopt me om flink afstand te houden. Niet erg, want we hebben immers gewoon via het bakkie nog contact. We nemen de tijd om ook filmpjes te maken. Zo indrukwekkend mooi is de klim over het smalle steile pad met naast ons, een kilometer lager het dal, dat we daar wel graag anderen willen laten meedelen. 

Tunneltje

Als we een klein tunneltje tegen komen, gaat Joop op de bank staan, met zijn bovenlijf uit het dak maakt hij een filmpje van het onderdoorrijden van het kleine (20 m) tunneltje. “Rij maar door, we doen die volgende ook wel even!” roept Joop, als er vervolgens weer een tunnelingang opdoemt. Tjsa, dat heeft die geweten!. Wat duidelijk in de beschrijving staat, en die ik ook zo bloedig vertaald heb, is dat er een 800 meter lange tunnel met bochten in de route is opgenomen. Lezen, hé. En dat was deze. Uit de rotsen uitgehouwen, compleet met druipend plafond, vele plassen er in, koud en natuurlijk aarde donker. Zo, Joop had kippevel en was druipnat, toe we er eindelijk na twee minuten uitkwamen. 

Anderen

Het is rustig op de route, we worden gepasseerd door 4-5 motoren, meer niet. Bij de afdaling komen ons de eerste auto’s tegemoet. Dan is het passen en meten, waarbij de stijgende wagens soms meer dan 100 meter achteruit moeten om een geschikte plek te vinden. Een enthousiaste Zwitser, met familie incl. schoonmoeder, in een gloednieuwe Nissan Pathfinder laat ons stilstaan om ons uitgebreid te fotograferen. Tja, die Dodge trekt, zeker in Italië, veel enthousiaste aandacht. Later die dag, komen we zowel het Duitse echtpaar op de BMW als de Zwitser bij de oprit van de Sommeiller weer tegen. Zwaaien, enzo…

Dat er vele Duitse motorrijders deze routes rijden merken we aan de op de ruines geschilderde teksten als “Deutsche Motorfahrer, geh zu hause!”en meer van dat soort teksten…Er is een of andere locale Italiaan, die kennelijk een hekel heeft aan Duitse motortouristen. 

TOP!

Uiteindelijk komen we op de top van Mont Jafferau (2805m). Op deze top is (alweer) een verlaten militair fort. Niet meer interessant, we zijn er blasé over. Toch inspecteren we de binnenvertrekken. Maar het uitzicht is daarintegen meer dan TOP. Om ons heen overal bergen en mooi. Heel indrukwekkend. Ik laat het geheel op me inwerken. 

We maken wat foto's genieten van het uitzicht en lummelen wat rond. Het is lekker warm, weinig wind en buitengewoon aangenaam. Uiteindelijk hebben we anderhalf uur rond gelummeld, daar boven op de Jafferau. Helemaal goed, Hemels!

Steentje

Eenmaal bij de auto’s, 50 meter onder de top, besluit Joop nog even een grote boodschap te doen, in een ruïne, zonder dak. Rik gooit uit balorigheid een kiezelsteentje, zo’n dertig meter ver richting de vermoedelijke plek waar Joop in retraite is. Er klinkt een verschrikte kreet uit de ruïne. Bingo. Hoe is het mogelijk? , hij gooit Joop zijn bril van z’n kop! 

Ardennen?

We maken weer een fraaie afdaling. Terwijl ik zit te genieten van het rijden, geeft Joop aan dat het wat hem betreft net zo leuk is als de Ardennen. Onnodig om te zeggen dat wij een meningsverschil hebben. Die vent is knetter gek, wat mij betreft…

Onverhard

Over dit soort onverhard rijdend rammelt en kraakt er wel wat aan mijn Dodge, maar als opeens mijn motorkap, schurend over een uitstekend boutje, een piepend geluid maakt, wordt ik gek. Ik stop om de motorkap te openen en weer dicht te mikken. Piepie is weg en tevreden rijd ik weer door. Joop denk nu dat ik gek ben, want dat piepje hoorde hij niet boven de andere kraakjes en rammeltjes uit. “Je bent een pieper!”. Bedankt, Joop. 

Lunch

Tijdens de afdaling komen we langs alweer een verlaten militair fort. We besluiten er de lunch te gaan gebruiken en rijden er naar toe. Deze kunnen we wel benaderen, geen slotgrachten oid. Neen, sterker nog, we kunnen zo het dak van het fort op rijden. Ik denk: “leuk voor een foto” en geef gas. Alex kraakt door de 27Mc: “Wouter, weet je wel zeker dat het dak je Dodge-gewicht gaat houden?” Ehhh, nou… Ach, fotoos gemaakt en uit eindelijk Dodge beneden geparkeerd om te lunchen. 

Sprinkhanen

Overal waar je komt, op de hellingen en zelfs op de top, kom je veel sprinkhanen tegen. Miljoenen. Grappige beestjes, maar als het er zo veel zijn, dan is een plaag voorstelbaar. Als we weer verder afdalen zien we honderden sprinkhanen tegelijkertijd wegspringen links en rechts van de Defender, die voor ons rijdt. Lijkt serieus op een zwarte boeggolf, zo veel tegelijk. 

Boodschappen in Bardoneccia

We vinden een klein supermarktje om onze boodschappen te doen. Als we binnen lopen komt de eigenaresse, een wat oudere dame met zo’n bloemetjes schort, naar ons toe. Ze kijkt zo van: “Hé wat interessant, een klant!” De winkel wordt vervolgens voor ons geprepareerd: Het licht gaat aan, de kassa aan, Ook de weegschaal en vitrineverlichting worden aangezet. Als we vervolgens willen afrekenen, komt ze eerst met een bedrag van 16-euro-nogwat. Dan geeft ze aan dat nog wat gerekend moet worden en ze komt tot onze verrassing veel lager uit. “Dat is 11,70”, Ook goed. Wij snappen er niets van .

Route omhoog

We gaan kamp maken bij Refugo Scarfiotti, 2180 m hoog, bergherberg, al op de route naar de Col Sommeiller, die we morgen gaan bestijgen. Vanuit Bardoneccia eerst richting Rochemolles, een dorpje op 1600 meter. Dan langs de stuwdam en het meertje (1800m) verder omhoog tot aan de Refugo. De route om hoog is breed en vol met Italiaanse 2wd auto’s die zich niets van de slechte wegconditie aantrekken. Een groot aantal auto’s met huwelijks tooi komen ons tegemoet, alsof er een huwelijksceremonie is gehouden, boven op de berg….. 

Kamp Scarfiotti

Eenmaal aangekomen bij Scarfiotti, nemen we eerst maar een biertje op het terras van de herberg. Het is nog veel te warm om al kamp te maken. Scafiotti is het einde van een dal, een kleine hoogvlakte, de hut heeft een groot en redelijk vlak “parkeerterrein” voor de deur, waar middendoor een stroompje kronkelt, een fraai maar koud meertje maakt het af. Rondom rijzen de bergen. Het ruisende beekje tezamen met een drietal watervallen maakt het tot een top-locatie om weer wild te kamperen.

Uiteindelijk besluiten we om net aan de andere kant van het stroompje kamp te maken. Er is daar al een vuurplaats, zodat we die kunnen gebruiken. Dat houdt een bescheiden doorwading in, Leuk! Al is het maar 30-40 cm, het is en blijft leuk om te doen. We laten ons bereidwillig filmen. 

We staan er nog maar net, komt er een boer langs in een Ford Siësta. Alles is goed, maar daar mogen we niet met de auto staan. Wel aan de andere kant van het stroompje. Ook goed, dus we doorwaden weer terug en zetten op naastliggend stuk, 50 m verder dus, ons kamp op. Alhoewel het kookpunt wat lager ligt, duur het koken wat langer, Kamp Scarfiotti ligt op 2180m. Desondanks toch gare aardappelen, witte-bonen-in-tomatensaus en gehaktballen. Ik groei dicht!

Kampvuurtje

Zodra om 19:30 uur de zon al achter de bergwand wegzakt, valt de temperatuur. We gaan kampvuurtje maken met ons meegebrachte hout. 

Direct ontstaat er een hele discussie over het aanmaken van een vuurtje, hoe dat moet. Aanmaakblokjes, klein hout, brand gel, of gewoon benzine….Het vuur is in ieder geval snel aan en we kunnen genieten van de warmte. En dat is nodig ook, want in korte tijd zakt te temperatuur naar 8 graden. Toch niet voor niets dat hout mee genomen, want op 2180m zitten we ruim boven de boomgrens en er valt in de omgeving niets te sprokkelen.

Wordt vervolgt.

Auteur: Wouter

[ vorige pagina ]

lijn1.gif (3257 bytes)