'Live' reisverslag nr.6

2 september 2005

Donderdag 1 september 2005

20754 Mijl dodge
79299 KM defender
590 mtr hoog

Kamp vlak bij Alp d’Huez

Na afscheid genomen te hebben van Lilian, hebben we woensdagavond nog een goed uurtje richting Grenoble gereden. Om 20:00 kamp gezocht en al gauw een paadje rechts van de route gevonden. Aan de rand van een weiland vinden we een beschut plekje. Echter wel dicht bij een boerderij, die op 100 meter achter een bossage ligt. We besluiten het er op te wagen. Wild kamperen, wat we de hele week al doen, is niet geheel vrij van risico’s. Voor zo ver we weten is het eigenlijk verboden en overtreden we de wet er mee. Tegelijkertijd is het echt helemaal te gek: niemand om je heen en midden in de natuur, het is 100% genieten. We zorgen dat we geen afval achterlaten en beschadigen niets. Alles wat je ziet nadat we vertrekken is wat platgetrapt en gereden gras. Moet toch kunnen, vinden we… We zorgen nu wel dat we ook zo goed als geen licht uitstralen en proberen wat zachter te praten. Onzin natuurlijk, maar och, alle beetjes helpen.

Dankzij de aankoop van een gasfles is er nu weer een kompleet ontbijt met verse koffie (!) en natuurlijk eieren met spek. (Zucht…. Dit inconsequente gedrag van al die dagen vet en –toch echt wel- lekker ontbijten (normaal ontbijt ik nooit) gaat me weer vele uren aan zweet-cardio in de sportschool kosten..) Joepie, heerlijk.

De Route via Alp d’Huez

We plannen, zonder GPS, de route vooraf, met de kaart op de motorkap. Nee, geen gele weggetjes meer, we moeten toch nu echt naar huis… Als echter blijkt dat de Alp d’Huez op nog geen 18 km zit, dan gaan Rik en Wouter direct overstag. Dat kunnen we toch niet laten liggen. Zo’n beroemde klim in de Tour de France! 

Onderaan komen we wielrenners tegen die hun fietsen nog op parkeerplekken uit het vet, sorry, de auto halen (NL-kenteken, natuurlijk) . Dit is de klim waar we uiteindelijk 19:32 minuten over doen. Prachtig breed en comfortabel asfalt, 10% klim, weliswaar. 21 haarspeldbochten die makkelijk in een keer te nemen zijn.Vast heel zwaar voor de fietsers, maar ons doet het eigenlijk niet veel meer. (Sorry, Jan en Linda!) De Dodge en de Landrover vreten dit als zoete koek. Het is ook geen eerlijke wedstrijd. Als we weer afdalen heeft Joop echt medelijden met de wielrenners die in de laatste bochten al zwaar aan het zwoegen zijn. Ik heb een andere mening: Die mensen zijn soms meer dan 1000 km ver gekomen om deze beroemde klim te ervaren. Dat het afzien is, is alleen maar bijzaak. 

Wat ik liever niet vermeldt is het vervolg: in de Dodge hebben we nog onze uren durende discussie over dit onderwerp. Als we webcams hadden opgehangen in het interieur, dan hadden we een fraaie Volvo-Internet-Reclame in elkaar kunnen zetten. 

Hond

Als we net weer vlak rijden, loopt er links van de weg een herdershond. Rechts van de weg een vrouw, die lijkt te communiceren met de hond. Ze kijkt hem aan en we zien haar mond bewegen. De hond kijkt haar aan en maakt aanstalten om zomaar de weg over te steken. Vaart wordt geminderd om deze rare situatie te kunnen meesteren. Plotsklaps, en geheel verwacht, besluit de herdershond om de oversteek te wagen. Nu sta ik bovenop de rem. Fraai verschijnen er vier rubberstrepen van een metertje of vier op het asfalt. Rechtuit, dankzij mijn Wilwoods remkracht begrenzer. Niemand is echt verrast. Rik staat ook stil, op veilige afstand achter me. 

Ik ben er nu eindelijk echt zeker van, Mijn remmen werken, en goed! Hehehe, eindelijk, nadat ik tot 3 km hoog geweest ben, honderden kilometers in steile afdaling en zo gedaan heb, ben ik eindelijk over mijn angst heen dat Amerikaanse Mastodonten slecht kunnen remmen. Het is goed. Dankjewel, Hond. 

(RED: natuurlijk de hond NIET geraakt; wél nog een nare discussie met die vrouw gehad, waarbij wij niet zo vriendelijk waren en zij aangaf dat die hond niet bij haar hoorde…..) 

Radio

Als vertier proberen wij, tegen beter weten in, nogmaals de Franse radio zenders,.. En ja, hoor, weer wordt bewezen dat Nederland een echt radio-land is en in het buitenland enkel puin te ontvangen is. Toch jammer dat ik mijn CD’tjes vergeten ben. Och, er moet toch wat vergeten worden, als we in de vertrekstress verkeren (sorry, IK in de vertrekstress).

Voluit, het pedaal tot het metaal

Op de B-wegen is het, op omhooggaande hellingen, regelmatig mogelijk om vrachtverkeer te passeren. Tijdens die acties gaat het pedaal tot het metaal, en de glimlach van oor tot oor. Met hels kabaal klimt de Dodge tot de ongelofelijke snelheid van 85 mijl. Alles schut, alles kraakt, maar het lukt ieder keer weer.

Camping?

Aan het einde van de dag is er even overleg om toch een camping te pakken, Joop verlangt naar een douche,.. Op geheel democratische wijze wordt naar een waterval verwezen. Een tweetal dagen terug, hoog in de Alpen, toen hij zich niet even wou wassen, terwijl alle anderen zich in het koude water verfriste. Nee dus. We gaan we weer ‘poepen in het bos, en wassen onder de JerryCan.’

Vrijdag 2 september 2005

20751 Mijl Dodge
79590 KM Defender
485 meter, 975 mbar

Kamp….Maakt niet meer uit. We zijn nu nog in Frankrijk, maar vanavond zijn we thuis. Met die wetenschap ronden we ons kamperen af en gaan op weg. De rest van de dag verloopt zonder bijzondere zaken.

Als ik in de koelbox zoek naar de gisteren aangeschafte koffiemelkkuipjes, roept Alex dat er belangrijkere zaken daarin passen. Bier……Weg met die melk….. Tjsa.

Dusty Roads

We verlaten het kamp. Per ongelijk rijd ik voorop, terwijl Alex en Rik dat de komende terugreis zouden doen. We besluiten hun pas voor te laten gaan als we het verharde bereiken. Eerst komt er namelijk nog een kilometertje onverhard, dat ook nog eens verschrikkelijk stoft……Sorry.

Break free

Om 11:00 uur krijgt Joop een zakelijk telefoontje. Daar is die wel 40 minuten mee bezig. Al (mee)luisterend naar zijn gesprek brengt het bij mij het besef dat ik ook maandag weer aan de bak moet. Weg is het ontspannen gevoel!!!. Jammer.

Inor

Onze route, die de werkzaamheden in de Ardennen en bij Metz moeten vermijden, voert uiteindelijk langs Inor! Het landgoed waar we in januari van 2005 nog onze vooras gebroken hebben en uiteindelijk met veel pijn en moeite weer terug konden komen (zie link…. Inor 2005).

 We besluiten het te bezoeken en daar de lunch te gebruiken. Niemand aanwezig. We komen dus voor een dicht hek te staan. Dan maar lunch buiten het terrein. 

I-mode

Hard en lang rijden we om thuis te komen. Geen enkele file, zelfs niet in Nederland, maar dat laatste is dankzij Joop, die met zijn Internet telefoon wetenschap heeft van hoe we het best kunnen rijden op de vrijdagnamiddag in Nederland. We arriveren, vóór op planning, om 18:00 uur in Alphen aan de Rijn en voelen ons weer thuis. Einde van een grandioos Alpen –ritje.

Epiloog

2750 km gereden.

Gebruik Dodge 

Snelweg bij 110 km: 1 op 3.9
Klimmen op onverhard: 1 op 2.3

We zijn meer dan tevreden. De door Rik (op mijn verzoek) meegebrachte trekstang en triangeltrekstang hebben we niet hoeven te gebruiken. De techniek heeft zich goed gehouden. Sterker nog: het was gewoon dik genieten om met deze 29 jaar oude Dodge zo te rijden. Allen aandacht van voetgangers in die landen, als je voorbij rijd. Die heerlijke vette V8 sound. Die V8 heeft geen klap verkeerd gegeven en behoefde slechts een halve liter olie.  

Geen enkel paadje was te veel voor deze off-road-ervaren-4wd. Qua OFF-ROAD was het eigenlijk zelfs een beetje slaapverwekkend, tis dat we omhoog gingen en er door de V8 gewerkt moest worden. Ik durf zelfs te stellen, dat als je niet zo veel geeft om de lasnaden van je 2wd auto, er eigenlijk geen bezwaar is om deze routes met je 2wd auto te rijden. Het zou moeten lukken….

Ik heb nog nooit zo lang vol gas achtereen gereden als met deze trip. De louterende ervaring van de goede remmen. Het lekkere wilde kamperen. Het frisse, natuurlijke, drinkwater (niemand is er ziek van geworden).De Geuren, De Uitzichten, De absolute Stilte, de Overweldigende Sterrenhemels. Noem maar op, Wij hebben het ervaren. Absolutely Fabulous..

SUPER!

Als het even kan, doe ik het volgend jaar weer………

Auteur: Wouter

[ vorige pagina ]