Een Dodge als trouwauto
Caroline, 9 augustus 2002
Het zal je maar overkomen dat jouw auto wordt uitgekozen als trouwauto. Na lang wikken en wegen tussen het stoere en opgefokte mudmonster van Ossie en het bescheiden boodschappenwagentje van mij is uiteindelijk de keuze gevallen op mijn Dodge. Na een steeds heftiger wordende mailwisseling tussen Pascal en mij kwam het tot een eerste ontmoeting tussen mij en de bruidegom in spe vergezeld van een hele goede vriend, Dimitri.
Dimitri en Pascal Ze hadden ons stekje gelukkig snel en makkelijk kunnen vinden. Bij aankomst gingen wij maar snel kijken naar de Dodge want het zou al snel gaan schemeren. Helaas was de auto niet gepoetst en zaten de blubber resten van onze laatste avonturen nog overal in, op en tussen. Maar goed, daar moesten ze maar even doorheen kijken. Nou het leek haast wel liefde op het eerste gezicht. Om de eerste indrukken nog wat extra te versterken pakte ik mijn sleutels en gingen wij nog een rondje rijden. Ook moest er goed gepast en gemeten worden of wij er wel met z'n drietjes in kunnen, want er schenen wat hoepels verwerkt te worden in de mooie bruidsjurk. Nou, alledrie een beetje breed gezeten en tot conclusie gekomen dat het wel zou moeten passen. Dus met de versnelling in de "D" van Die kant op gingen we over de dijken van Standdaarbuiten naar het volgende dorp Oudenbosch. Misschien bij een aantal van jullie nog bekend in het chaotische geheugen. Vooral Oscar en Joop MOETEN het wel kunnen herinneren als ik zeg aan beiden zijden van de Dodge nog 1 cm... In Oudenbosch aangekomen pakten wij het beroemde en beruchte smalle winkelstraatje. Een beetje gas geven op de plaatsen waar het mogelijk was en je zag Pascal en Dimitri helemaal intens genieten met een smile van oor-tot-oor van het oorverdovende gebrul wat er uit die enkele en rechte RVS-pijp kwam zetten.
Je kunt jezelf erin zien! Weer thuis aangekomen was voor hun de beslissing zo klaar als een klontje. De Dodge werd het en de Pontiac werd het dus niet... 9 augustus zal het dan zo ver zijn en heb ik voor de zekerheid maar de hele week vrijgenomen om de Dodge weer zo blinkend te krijgen zoals ik hem bijna een jaar geleden gekocht heb. Maar eerst moest deze nog gekeurd worden, dus alle toeters en bellen eraf. Pas nadat er een remleiding vervangen was, een gat in de uitlaat gedicht was en de verlichting (tijdelijk) geen "disco"-effect meer vertoonde werd de Dodge - na twee keer afgekeurd te zijn - eindelijk goedgekeurd. Dat was wel een gebakje waard, want Josh heeft werkelijk krom gelegen om het allemaal voor elkaar te krijgen.
Helemaal klaar... In die week van het trouwen heeft Josh alles weer netjes in de oude staat teruggemonteerd en ben ik aan het poetsen geslagen. Ik bleef mij verbazen hoe goed de lak er eigenlijk nog op zat. Alhouwel er een aantal roestplekken toch drastische vormen aan het aannemen zijn en op korte termijn toch zeker onder handen genomen moeten worden. Affijn, de auto heb ik na 3 dagen zweten en poetsen blits en blinkend van zowel binnen als buiten gekregen. Eindelijk kon ik mijzelf weer eens spiegelen in de auto.
Ik leefde er ook helemaal naar toe, had mijn kleding - dresscode was zwart - al klaargelegd voor DE DAG en ben lekker vroeg naar bed gegaan. De volgende morgen tegelijk met Josh vroeg uit de veren en langzaam aan alle spullen bij elkaar gepakt en de route naar Pascal uitgestippeld. Om 12:00 had ik afgesproken, maar ik was er al een kwartier eerder. Ach, je kunt altijd het zekere voor het onzekere nemen.
Eventjes wachten aan het begin van de straat. Pascal was op van de zenuwen en stond te popelen zijn trouwkostuum - bizar extreem en gaaf - aan te trekken, maar met Tommie - zijn kat - in de buurt heeft ie het toch nog een tijdje uit weten te stellen, want anders zou alles onherroepelijk onder de haren komen te zitten. Dimitri was inmiddels ook gearriveerd en stond ook strak van de zenuwen. Toen nam hij het voortouw en ging zich omkleden. Niet snel daarna kon Pascal de verleiding niet meer weerstaan en kleedde zich ook om. Zijn kostuum bestond uit hoge laarzen met plateauzolen en rubberen hoorns aan de voor en achterzijde. De sluitingen bestonden uit gespen aan weerszijden van de laars. Daarop droeg hij een kilt en een soort gepansert truitje met metalen platen. Zijn haar heeft ie 's ochtends door een Kinky-kapper kapster onder handen laten nemen. Uiteindelijk waren Pascal en Dimitri klaar met omkleden en het resultaat was verbluffend!!
Heel aparte trouwkostuums... Toen de fotografe was gearriveerd hebben we snel het boeket op de auto vastgemaakt en gingen wij er snel vandoor, richting het oudelijke huis van Jacqueline. Pascal had er geen enkele weet van hoe ze eruit zal zien, dus een grote verrassing wachtte op hem.... De straat reden wij maar een stukje in, want we waren eigenlijk een kwartiertje te vroeg. Dus onder het genot van heftige Mistery-muziek hebben we gewacht totdat we eindelijk konden voorrijden. Jaqueline had er geen weet van hoe de Dodge er in het echt zou uitzien, dus dat was voor haar een verrassing, maar toen wij stonden te wachten in het begin van de straat kon ze het niet laten toch stiekum een blik te werpen tussen de gordijnen boven door...
Eindelijk konden we voor komen rijden. Helaas was de bus voor de familie omgereden en eerder aanwezig, maar dat mocht de pret niet bederven. Ook de regen niet, want van tijd tot tijd regende het en scheen daarna weer de zon. Pascal ging naar binnen en niet lang daarna kwam hij samen met zijn aanstaande vrouw weer naar buiten. Jaqueline zag er prachtig uit. Een prachtige gijze bruidsjurk die door een vriendin gemaakt was sierde haar tot een mooie bruidje. Ze had mooie extensions laten invlechten in haar haar die het uiterlijk tot één geheel lieten komen.
Een fotootje in de rozentuin. Het instappen viel gelukkig mee, alleen had Pascal per ongeluk met zijn voet de pook van de tussenbak in z'n vrij geduwd. Echter ik dacht deze weer in de Hi gezet te hebben, bleek deze in de LOCK te staan. En ik kreeg het bijna niet voor elkaar de tussenbak uit de lock te krijgen. Uit eindelijk is hij toch op een of andere manier weer uit de lock geglipt dus konden we weer bochten maken.. pffffff.... dat was echt even zweten met een bus vol met mensen achter je en zelf geen cm meer verder kunnen komen... Op weg naar het Stadhuis dus. Daar aangekomen hadden we de auto op het pleintje gezet en zijn we allemaal naar binnen gegaan. In de ontvangstzaal konden we het aanstaande bruidspaar eindelijk eens van dichtbij bewonderen, want zulke prachtige creaties maak je niet alledaags mee! En let gelijk even op die bizarre laarzen van Pascal...
De twee hondjes waren de bruidsmeisjes. Toen vond de huwelijkse voltrekking plaats wat voor één ieder - inclusief mijzelf - toch best een onroerend moment was. Ook de huwelijks-ambtenaar (of hoe zo'n manneke ook heten mag) vond het ook fantastisch een zo'n niet-alledaags-huwelijk te mogen bezegelen. Ook de trouwauto vond hij een passend onderdeel bij dit bruidspaar. Nadat man en vrouw elkaar gekust hadden was er een gelegenheid om hen te feliciteren waarna de tocht zich vervolgde naar de Rozentuin. Het familiegezeldschap ging nog ergens anders op het kersverse huwelijk proosten. In de Rozentuin werden prachtige foto's geschoten, maar of het hun eigen emoties waren die vastgelegd werden op de lichtgevoelige plaat viel sterk te betwisten...
... en het stadhuis. Helaas begon het weer te regenen, dus moesten we als een speer weer naar de auto toe. Snel ingestapt en op weg naar de pannekoekboerderij nabij Wassenaar. Daar zat de familie ons al op te wachten in een zeer feestelijke stemming. Dimitri en een ander familielid hadden zich snel omgekleed in twee Middeleeuwse kasteleinen en zagen er super chique uit. Bij binnenkomst kregen zij een warm welkom gegoten in een liedje wat door één van de aanwezigen werd gezongen. Daarna was het even uitblazen en niet lang daarna konden we aanschuiven voor het lopend buffet. Het eten en de taart waren ontzettend lekker alleen kon ik helaas niet blijven voor het feest. Reden was de verlichting die weer het welbekende "disco"-Dodge effect gaven. Zo kon ik echt geen 90 km naar huis rijden, dus moest ik beslist voor het donker werd thuis zijn.
Het afscheid was hartverwarmend en verscheurend, want zo kende ik niemand en zo had ook ik er echt moeite mee afscheid te nemen. Zulke warme, leuke, spontane en lieve mensen die vandaag aanwezig waren...
Net voordat de duisternis definitief was gevallen parkeerde ik de auto voor de deur bij ons huisje aan de Oude Kerkstraat nummer 13 en ging moe, MAAR voldaan snel douchen en naar bed toe.
[ vorige pagina ]
