Het ophalen van de UMC Dodge

Zoals je al eerder hebt kunnen lezen in ons Ultimate Machine Combat-dagboek kunnen we van Ronald uit de Hippolytushoef onze donor-Dodge W200 kopen. Ondanks dat we nog niet zeker weten of we überhaupt worden uitgekozen om mee te doen aan de challenge, leek het ons een unieke kans om een goedkope en vooral originele W200 in het bezit te krijgen. Zodra blijkt dat het geheel niet doorgaat, dan hebben we (en dan voornamelijk Wouter en Joop) er een leuk hobby-projekt bij. Die Total Chaos komt er, of het nou voor de UMC is of als geweldenaar tijdens onze eigen evenementen!

Het leek ons een leuk idee om tesamen met het complete team dat zich uiteindelijk heeft ingeschreven voor de UMC de Dodge te gaan halen uit de Hippolytushoef. Wouter maakte snel een afspraak met de verkoper, Ronald. Zaterdag 9 maart zouden we met een kleine 'delegatie' op pad gaan om de Dodge te gaan halen. In overleg werd besloten om de Dodge op eigen kracht naar de garage van Wouter in Haarlem te vervoeren. Daarbij konden we dan (illegaal) gebruik maken van de nummerplaten van Wouters eigen Dodge ;-)

Het eerste verzamelpunt bevindt zich direkt na de Coentunnel bij een groot BP-tankstation. Tegen de tijd dat Arne, Sebas en ikzelf daar aankomen, staan Josh en Caroline reeds te wachten. Thom heeft Joop en Wouter opgehaald en z'n tijdelijke 'familie-auto' (hij heeft z'n eigen Chrysler Neon in de prak gereden en heeft tijdelijk zo'n Mitsubishi SpaceStar-zonder-golden-retriever...) volgeladen met sleeplinten, startkabels, automaatbakolie en klein gereedschap. You never know... Na het nuttigen van een lekker ongezond ontbijtje en een kop hete koffie besloten we op pad te gaan naar de Hippolytushoef.

De meesten van ons hadden nog nooit gehoord van het plaatsje en we reden vol jaloezie langs alle grote en minder grote boerderijen en vooral de schuren en loodsen maakten complete gesprekken los. Omdat wij nu eenmaal in de randstad wonen zijn dit soort stukken land en mooie overdekte schuren (lees: garages...) zeldzaam en in elk geval voor ons niet betaalbaar. Na een korte rit over smalle landweggetjes stopten we voor de ingang van een groot terrein met daarop een enorme schuur. Door de struiken en boompjes heen zagen we diverse pickups en een enkele Golf (dusdanig gehavend dat deze alleen nog maar rechtsaf kon rijden...). Al snel lokaliseerde we de Dodge waar we voor waren gekomen; eigenlijk precies zoals de foto's eerder in het dagboek al lieten zien: de Dodge leek in een originele staat te verkeren. Zwaar verroest en hier en daar aardig weggerot, maar origineel. Dit is wat we zochten; een no-nonsense ex-army Dodge!

Half in de opening van de schuur zien we een prachtige en vooral hoge Ford pickup staan. Ronald en zijn dorpsgenoot zijn hieraan aan het sleutelen wanneer we over het hek klimmen en naar hun toe lopen. Achteraf blijkt het een Ford-body op een Chevrolet Blazer body te gaan. Achter de Ford zien we in de donkere schuur nog een tal van voertuigen staan. Deels gedemonteerd en wachtend op restauratie. Midden in de schuur staat de bekende stock-car en vlak ervoor staat een prachtig glimmend 440ci motorblok. Dat blok was eigenlijk bedoeld als nieuw hart voor de door ons gekochte Dodge, maar de eigenaar had er al een veel beter doel voor gevonden. Achterin de schuur staat een zwarte Dodge Charger die zojuist op kenteken is gezet. Dát zal de auto worden waar het bigblock in gemonteerd zal gaan worden! Ronald geeft ons een uitgebreide rondleiding langs al zijn voertuigen en zijn passie; de stockcar met zelf ook een 440ci. Na wat aandringen krijgen we hem zover dat hij de racer voor ons wil starten om dat geluid eens van dichtbij mee te mogen maken. Na wat startpogingen worden we verrast door een overweldigend gebrul uit de 440; wát een beest! Super! Het moet toch werkelijk een hele ervaring zijn om hier in te kunnen rijden.

Nadat we onze ogen hadden uitgekeken in het Walhalla van Ronald, kregen we een lekker kopje koffie aangeboden van zijn vrouw. De boerderij naast de schuur bleek niet van hem te zijn; hij woont op loopafstand een stukje verderop in een prachtig huis tegen de dijk. Naast auto's heeft hij blijkbaar nog een hobby; in het voorbijgaan zien we nog een struisvogel (of Emou?), schapen en zelfs een aantal hangbuikzwijntjes in zijn achtertuin! Ondertussen werd het al weer 14.00, dus besloten we snel om terug te gaan naar het terrein en de Dodge klaar te maken voor zijn laatste reis over het asfalt. De vorige keer dat Wouter hier was, liep de Dodge na twee keer starten als een zonnetje en een korte rit over het terrein leerde dat de automaatbak aan olie toe was. Klopte als een bus; er zat nauwelijks olie in. Gelukkig hadden we hier rekening mee gehouden en terwijl de ene ploeg de elektra aansloot (accu, massadraden etc.), vulde de andere de automaatbak en controleerde de olie in het motorblok. Een klein halfuurtje later was het grote moment. Iedereen klaar, videocamera in de aanslag en starten maar... prrrrr...prrrrr... Niks. Nou moe. Hij wil met geen mogelijkheid aanslaan. Met wat hulpmiddelen als startvloeistof tot en met pure benzine in de carburateur, krijgen we wel wat response van de motor, maar daar blijft het dan ook bij. Lopen wil ie niet...

     

De ontsteking leek in orde, op wat lekkende bougiekabels na, echter er kwam geen benzine in de carburateur. Na het demonteren van de benzineslang en het benzinefilter zagen we wat smurrie in de leiding zitten. We verwijderden het filter en bliezen met behulp van een compressor in de tankvulopening om de leiding naar voren toe door te blazen. Dat ging uitstekend, en al snel zagen we heldere benzine in plaats van de roestkleurige vloeistof. Na het vervangen van een stukje poreus benzineslang sloten we de boel opnieuw aan en vulden we de tank met 25 litertjes verse benzine. Dit keer ging het allemaal een stuk beter, en na wat korte startpogingen sloeg de V8 aan. De motor liep wat rauw en het leek erop dat er één of twee cylinders niet meededen, maar als je er nog 6 overhoudt kun je nog prima rijden ;-) Ook de automaatbak reageerde nu alert. Het enige wat ons was opgevallen was een dichtgeslibte radiateur, maar Ronald kon ons hiermee helpen. Hij had nog een radiateur liggen die we voor weinig mochten overnemen en die in een veel betere staat verkeerde. Top Ronald!

     

Ondertussen was het al vrij laat geworden, en het leek erop alsof het weer zou gaan betrekken. Voordat we in de problemen zouden komen door niet werkende verlichting, verwarming en ruitenwissers, besloten we er snel vandoor te gaan. We bedankten iedereen en gingen op weg. Het blijft een hele gok als je weet dat de Dodge al god-mag-weten hoelang heeft stilgestaan. Toch vertrokken we vol goede moed richting Haarlem. De gehele reis ging eigenlijk veel beter dan we hadden verwacht. Onderweg zijn we nog een keertje gestopt om de bandenspanning op peil te brengen en een setje nieuwe ruitenwisserbladen te kopen en te monteren. Het weer kon elk moment omslaan. Vlak voordat we ter hoogte van de Coentunnel waren, werden we gebeld door Oscar en Berber. Vijftien auto's voor hen in de tunnel was er een oplegger met daarop een cross-4x4 op z'n kant gegaan. De bestuurder was de macht over de combinatie verloren en de zaak was aan het slingeren gegaan. Het gevolg was dat de complete Coentunnel werd afgesloten en dat iedereen er achteruit weer uit moest. Gelukkig waren wij nog in staat om een andere route te kiezen en waren we snel in het straatje bij Wouter zonder te zijn aangehouden door de politie ;-)

     

Wouter had de afgelopen twee weken zijn uiterste best gedaan om zijn garage zoveel mogelijk leeg te halen zodat de Dodge er met wat pas- en meetwerk in zou moeten kunnen. Ik kreeg de eer om hem er in te manouvreren, en ik moet eerlijk zeggen dat ik nog niet eerder in een 4wd Dodge zonder stuurbekrachtiging had gereden. Kolere, dat ding is domweg niet de bocht om te krijgen! Maar goed; ook dat lukte en uiteindelijk stond de Dodge schuin in de garage. Met behulp van twee garagekrikken en wat brute kracht hebben we vervolgens het gevaarte nog een kwartslag gedraaid opdat de deuren ook dichtkonden. Tsjonge; dat past ook maar nèt... Dit is voorlopig zijn laatste rustplaats. Hier zullen we de komende tijd flink aan het werk gaan om de Dodge te strippen en hem vervolgens strijdklaar te maken voor de UMC.

     

Eenmaal in de garage kregen we een lekkere avondmaaltijd aangeboden van Wouters vrouw en konden we een beetje bijkomen van de dag-vol-indrukken. Na het eten begon het voor bijna iedereen toch weer te jeuken en gingen we naar beneden om toch nog snel wat plaatwerk van de Dodge te halen. Thom en Josh haalden de voorruit eruit en de anderen verwijderden beide portieren. Hierna was de motorkap en de gril aan de beurt. Vlak voordat we besloten om het voor gezien te houden haalde Josh en Arne nog eventjes het rechtervoorscherm eraf. Nu leek het al wat meer op de Dodge zoals we hem wilden hebben...

Deze week moeten we ons buigen over een technical design en nog een stukje video waarin we laten zien dat we in staat zijn om te lassen en te snijden. Zodra dat op de bus is, moeten we wachten op het startsignaal alvorens we daadwerkelijk kunnen gaan beginnen met de UMC Dodge. En dat terwijl we allemaal staan te trappelen...

[ vorige pagina ]