Amsterdam - ChaosBoyz
9 December 2001
Na intensieve e-mail uitwisselingen m.b.t. de colonnevorming is deze dag uiteindelijk een feit geworden. De meesten van ons moesten vroeg uit de warme veren om vervolgens op tijd op de afgesproken ontmoetingspunten te verzamelen. De temperatuur zat helaas iets tegen, want de krabbers konden bij de meesten te voorschijn worden gehaald. Josh en Caroline stonden nog maar net te wachten bij het Shell-station waar ze met Olav en (een andere) Caroline hadden afgesproken. Van Olav en Caroline nog geen beweging te verkennen, maar met een hoop gebulder kwamen daar Rob, Sebas en Christel, Herman en Harry aanzetten. Leuke ploeg om ermee verder te gaan rijden, maar wij waren nog niet compleet.
Het tweede ontmoetingspunt We misten Olav en Caroline nog…. Ahaaaahhh! Daar komen ze aanzetten. Gauw nog ff kennisgemaakt en met de meeste versnellingsbakken in de “D” van Die Kant Op gingen wij snel onze weg vervolgen. Niet veel later kwamen wij aan bij het Esso-station op de A4. Een aantal anderen stonden daar ons al geduldig op te wachten. Mike, Arne, Richard, Dennis, Petra en Danny kwamen niet veel later ook aan. Snel weer even het hands-shaking-ritual doorlopen en even met de neuzen in diverse cabines gehangen en na een paar demonstraties van de toeters en bellen op diverse terreinbeesten gingen wij onze weg vervolgen naar HET TERREIN! Ja, we moeten het toegeven… een hoop ogen en “ooooohhh’s” en “aaaaahhh’s” zullen er vast en zeker uitgeschreeuwd zijn, maar het was ook beslist een wezenloos gezicht als je al de bakbeesten daar in een colonne voorbij zag komen.
Ook kwam er ineens wat meer leven in kanaal 33, waarop steeds meer riders voorzichtig gingen inhaken… Na ongeveer een drie kwartier rijden kwamen wij op het terrein aan. Door het regenachtige weer van de afgelopen dagen was het terrein veranderd van een zandbak in een blubberbad wat later voor leuke en soms toch wel spannende tafereeltjes gezorgd heeft... Vanaf de weg zagen we al een kleine, witte partytent staan, en we werden via kanaaltje 33 gelijk warm onthaald door Wouter en Oscar. Zij waren die dag extra vroeg uit de veren gekomen om nog wat laatste dingetjes voor te bereiden en om de rest van het team op te wachten.
Da's pas waardeloos! Het was al direct mis met Rob die met iets te veel enthousiasme zijn band van de velg reed. Eindelijk was hij weer in staat om, na 1 jaar geen terrein meer overmeesterd te hebben, met de GPS-tocht mee te doen... gebeurd er zoiets... Van alle kanten kwam hulp om hem te helpen met zijn reserveband erop zetten, maar de blubber en het gewicht van de auto werkten niet echt mee. Uiteindelijk is het wel gelukt en toen moest de bandenspanning nog “even” opgevoerd worden… Al met al is dat uiteindelijk wel gelukt. Jammer genoeg waren de bandenmaten van zijn reservewiel en normale wielen te verschillend, en heeft Rob besloten maar niet mee te gaan rijden. Snel naar de partytent boven op de “Dirty Hill”. Naar de partytent stuiven was geen probleem, maar om daar te komen was voor sommigen moeilijker gedaan als gezegd...
Links zie je nog net de partytent en wat teamleden... De paardenkrachten hoorde je van een aardig afstandje al brullen als er weer een Dodge die heuvel op probeerde te komen. Met die walgelijk grote draaicirkel en lange wielbasis viel het niet voor alle Dodgers mee om daar via de achterkant boven te komen. Maar het was makkelijker bovenkomen als de voorkant van de heuvel die behoorlijk wat tricky diepe sporen leidend naar sterke behoefte aan hulp als je daar vast in kwam te zitten. Toch was het haalbaar: Thom reed er met puur voorwielaandrijving in een tweetal pogingen toch ook tegenop? Oke, okee... het ging gepaard met het nodige motorvermogen en zandfonteinen, maar het ging! Richard en zijn maat Danny moesten nog even wachten voordat zij boven aan kwamen, want daar speelde een tafereeltje voor hen af wat aardig heftig op de lachspieren inwerkte, maar dat zou dan heftig onder het kopje leedvermaak vallen. Voordat zij verder konden, moesten er wat kleine ukkies met hun quad’s door een paar flinke kerels door de blubber getrokken worden, wat resulteerde van zoekgeraakte laarzen tot helemaal onderuit gaan in de blubberbak. Caroline stond achter Richard en zijn maat en om hun lachnijd te ventileren hielden ze haar even via bakkie op de hoogte wat er allemaal voor hun afspeelde.
Af en toe laten afkoelen en daarna weer starten. Voordat het echte werk bij Olav kon beginnen moesten er eerst wat onderdelen tijdelijk gedeleted worden van zijn baggerbeest voordat ook hij de “Dirty Hill” op kon komen. Afin, boven aangekomen werden we al snel aangetrokken door de liters snert die Oscar had klaargemaakt voor de hele groep. Ook had men aan een open haard gedacht voor de echte koukleunen onder de Dirty-Hillers. Nadat iedereen boven zich paraat had gemeld werden de teams samengesteld. Er waren twee routes uitgezet, namelijk een A en een B (hoe kan het anders…) route.
Elk team krijgt een GPS mee en een kaart waarop de coördinaten staan en waarop je de letter en het nummer van elke check-point-charley kan opschrijven. Er moesten in totaal 13 punten gevonden worden. Nadat de werking van het apparaat en de regels van het spel waren uitgelegd ging elk team met een aantal minuten vertraging op het voorgaande team aan de tocht beginnen. De meesten dachten de toch zo even uit te rijden, maar kwamen van een koude kermis thuis... Voor sommigen was het gebruik van een GPS wat moeilijker dan gedacht (of werkte dat kreng gewoon niet goed?). Het kostte Danny in elk geval genoeg moeite, en meerdere malen reden ze de verkeerde kant op en kwam Richard flink vast te zitten.
Dat is haar Dotsje niet gewend Ton z’n Dodge had zijn eigen houtje van pauzeren. De motor sloeg dan gewoon af bij tij en ontij en dan was het gezellig in de vrieskou wachten totdat de motor een paar graden weer was afgekoeld. Dan de motor weer starten en het motortje liep weer als een naaimachientje. Men vermoedde dat de bobine niet helemaal functioneerde zoals het zou moeten functioneren.
Moet je die pushbar t.o.v. zijn body eens zien! Bizar! Voor Caroline was het de tweede keer blubberen en ook zij wist het chassis van haar Dodge aardig in een wokkel te werken. Op de fotohiernaast is het niet zo duidelijk, maar haar vriend Josh sloeg met zijn actie werkelijk bijna alles... We hebben een Dodge nog nooit in zo'n rare positie zien staan. Zou het door die bodylift komen? Toen Josh helemaal vast zat en geen kant meer uit kon is de reddingsbrigade uitgetrokken bestaande uit Wouter met Caroline, Arne en Oscar en Mike. Echter voordat ze bijna boven waren ging de mededeling rond dat Josh uit zijn benarde positie getrokken was door een gele Jeep die zo’n beetje bijna iedereen van de chaosboyzclub heeft vlotgetrokken.
Als kuddedieren... Dus Wouter besloot in konvooi een alternatieve route te kiezen om het terrein heen, maar dat was een foute keuze geweest... een hele foute keuze en mensen zijn kuddedieren. Als er eentje gaat volgen er meer.... Ergens achteraan in het terrein begon het al toen Arne zich onverhoopt vastreed in de diepe modder. Zijn Chevy is gewoon net iets lager dan de Dodge van Wouter, en die had een mooi spoor voor hem gegraven. Met wat meer geweld dan normaal kregen we hem met de Dodge van Wouter wel los en konden we de weg vervolgen. De korte helling omhoog bleek echter te glad, en er werd besloten eromheen te rijden. Dat ging dus goed fout, want Wouter verkeek zich op een geul waarin hij moervast kwam te zitten. Arne om hulp vragen had ook geen zin, want die was met zijn linkervoorwiel in een enorme kuil gedoken en kwam daar echt niet meer uit! Hmmm... Dat waren er al twee. Kort daarna kwam Oscar ons te hulp, maar zijn banden met te weinig profiel voor dit soort terrein weerhielden hem ervan om de rest los te trekken. Sterker nog... hij zat nu ook vast! De paardenkrachten kwamen bijna onder zijn motorkap vandaan zetten, maar doordat de banden niet voorzien waren van een stevig profieltje moesten Wouter en Arne letterlijk hun gewicht in de strijd gooien om de auto weer vlot te duwen, wat na een fiks aantal pogingen uiteindelijk lukte YIHAAAAA!!!
Dat gaat niet meer lukken... Maar ja, wat te doen met Arne's Chevy? Hier moest minimaal een schop te voorschijn worden getoverd, anders werd het zowiezo niks, nakkes, nada. Zo... beetje uitgegraven, laten we het nog maar eens proberen... Dat werd helemaal niets. De Chevy was letterlijk bezig zijn eigen graf te graven. Zelfs twee stuiterende mensen, waarvan er eentje zelfs TOEN geen afstand kon nemen van zijn mobieltje en vrolijk verder ging met suggestieve bewegingen maken, heeft niet mogen baten. Uiteindelijk is Arne vlot getrokken door, wederom, een auto van een veel lichter kaliber met wat “subtiele” aanpassingen...
Ook Harry had het naar z'n zin. Zijn Nissan wat minder zo te zien... Nu Wouter nog. We kunnen het truukje wat bij Arne is gebruikt nog een keertje proberen. Dus Arne en Caroline, samen goed voor een mooie belasting van om en nabij de 160 kilo, gingen tekeer als gekken daar achterop die kar van Wouter, maar helaas mocht het ook dit keer weinig baten.... en werd vervolgens door het zelfde kleine 4x4 tje eruit getrokken als Arne. De acceleratie was tegen verwachting in en kostte Wouter bijna een nieuw hoofd en een nieuw dak toen hij met volle vaart door het gat heen denderde waar Arne zich aardig in de nesten had weten te werken.
In de tussentijd dat Arne zich aan het uitgraven was kreeg Mike te maken met de extreme zuigkrachten van Moedertje Natuur. Eerst blijft zijn ene schoen steken in de blubber, Caroline biedt een helpende schouder aan en ondersteund Mike met huppelen naar wat stevige grond onder de voeten. Dat werd direct een Hink (linkervoet + schoen), Stap (rechtervoet zonder schoen) Sprong (beide voeten, echter zonder schoenen, komen beiden terecht op vaste ondergrond). Dat was de zoveelste dijenkletser die dag...
Dat gaat niet meer lukken... Geen van allen heeft alle coördinaten kunnen vinden, want bepaalde plaatsen waren simpel gezegd niet meer te bereiken voor een auto a-la-formaat Dodge. De leden van de chaosclub waren niet de enigen die met gepaste regelmaat vast kwamen te zitten in de bagger. Andere “Die Hards” hadden met hun kleine meanmachines met iets extremere problemen te maken... Commentaar wijst voor zich...
Afijn... Iedereen begon het langzamer hand iets te koud te krijgen, dus besloten we er maar langzaam aan een punt achter te zetten en terug te keren naar onze basis op de “Dirty Hill”. Ook dit keer werd er weer een explosief geslaagde hellingproef verwacht van de bulderende V8-en. Toen iedereen zich verzameld had schroomde niemand zich nog een mooi plaatje te schieten van de toch wel uitgebaggerde stalen rossen. En reken maar dat deze smerig waren... maar dat is het resultaat van de ultieme kick op deze geweldige dag. Maar boven aangekomen wachtte ons een overheerlijke Oscar-snert op! Die maar al te gretig door iedereen genuttigd werd onder het genot van de warmte van de open haard. Daarvan werd iedereen weer een beetje mens. Daarna snel alles opruimen, want er moest nog een groepsfoto gemaakt worden voordat het echt donker werd.
Zelfs naar beneden komen pakte voor Oscar iets anders uit dan dat hij in gedachten had. Na een (nood-)oproep van Oscar op kanaal 33 kwam er snel hulp aan om hem uit deze toch wel benarde situatie te redden. Toen we allemaal eindelijk beneden aan waren gekomen gingen wij snel allemaal in een lijn gaan staan met de baggerbeesten, want de schemering trad al in. Het was een vreselijk gers gezicht om al die rokende en bulderende baggermonsters daar te zien staan in een rij.
Deze laatste foto is niet alleen een mooie afsluiting van deze mooie gezellige dag, maar tevens de afsluiting van dit avontuurlijke verhaal...
[ vorige pagina ]
