Beekse Bergen - Adventure World

30 december 2000

Het blijft een leuk terrein. Jammer dat dit voor het laatst was...

De laatste keer van het jaar 2000. Dat kun je toch niet zomaar voorbij laten gaan? Dat is dan ook precies de reden dat Olav, Arne en ik besloten om deel te nemen aan het laatste WBEM-evenement in de Beekse Bergen. Vanaf volgend jaar (2001) is het terrein niet meer toegankelijk voor 4WD-voertuigen, en zullen de organisaties verkassen naar een nieuw terrein in de nabije omgeving. Thom was ook van de partij alleen ditmaal zonder zijn eigen Dodge. Tijdens de laatste ritten bleek de Dodge opnieuw zeer veel witte rook te produceren, en het risico van een lekke koppakking was te groot. Kees was helaas ook verhinderd, en Rob en Sebas hadden hun handen vol aan het opbouwen van een mega-tent in de achtertuin van Sebas voor het komende oud-en-nieuw.

Vorige keer zorgde Thom hier al voor veel spektakel met z'n verhoogde Dodge.

Onderweg naar de Beekse Bergen luisterden we aandachtig naar het weerbericht; veel sneeuw in die regio! De teleurstelling groeide naarmate we verder op de route kwamen; maar sloeg in één keer over toen we het terrein zelf zagen... Heerlijk wit, weinig auto's en veel slip-plezier! Bij de ingang werden we echter al gewaarschuwd voor steile afdalingen en andere gladheid. Hmmm. Precies iets voor de ChaosBoyz! Het nadeel van het koude weer werd ook snel duidelijk; de grond was op sommige plaatsen keihard, dus het blubberen door de bossen viel wat tegen. Vorige keer heeft Thom in de eerste grote blubberput in het bos een flinke tijd vastgezeten. Ditmaal waren we in de veronderstelling dat de put wat minder diep zou zijn en Olav besloot de gok te wagen. Vlak nadat de Range Rover met z'n neus de put in viel, zat hij vast. Met vereende krachten (een Dodge, Chevy en sleeplinten) kregen we hem gemakkelijk los. Dan maar via het zijpad erdoorheen. Ook hier was het dunne ijslaagje op de modder veradelijk en liep de in verhouding lage Range Rover vast. Het goede moment om de lier eens te beproeven. Helaas bleek het geluk niet mee te zitten, en liet de lier het na een metertje of twee het afweten. Opnieuw kwamen de Dodge en Chevy te pas om hem los te krijgen uit de benarde positie. Het was in elk geval de basis van een dag vol ervaringen!

Euhh... Jongens?

Onderweg naar de 'grote berg' moesten we over een stukje asfalt dat was bedekt met een laagje sneeuw. Arne demonstreerde de kunsten van z'n Chevy met alleen achterwielaandrijving en dat leverde een mooi schouwspel op. Dat kan ik ook! Hup uit z'n difflock om de slipkans wat te vergroten en volgas driftend een bochtje nemen. Spectaculair! Totdat de Dodge met z'n dikke 2.2 ton teveel zijdelings begon te glijden en met de twee linkerwielen onzacht in de naastgelegen greppel tot stilstand kwam. Beide rechterwielen kwamen los van de grond en met veel geluk liep het hiermee goed af. Thom hing aan z'n vingers aan de rechterdeur om niet mijn kant op te glijden ;-). Heerlijk spelend vervolgden we onze weg naar de zandberg. Dat moest het betere werk opleveren!

Arne; je kunt dat lint beter laten zitten; Olav zit straks toch weer vast. Mischien dat we een prijs moeten opstellen voor wie het meest heeft vastgezeten?

Via de diverse paden beklommen we de paden en stonden uiteindelijk bovenaan. Raar dat het erop leek dat hier nog niemand was geweest. Een beetje onderzoek leverde uitkomst; de 'normale' weg terug eindigde na een metertje of twintig in een afgrond van zo'n 15 meter hoogte! Kom op jongens, wie eerst? Hmmm... doe toch maar niet. Gelukkig waren er ook andere uitdagingen aan de kant van de berg, waar wij geen van allen tegenop konden komen, terwijl een (naar achteraf bleek met drie spers uitgeruste) Mercedes zich ogenschijnlijk moeiteloos naar boven hees. Vaag. Na diverse pogingen hebben we het maar opgegeven. Aan de andere kant van de berg dan maar weer door een stukje bos. Olav was ons reeds voorgegaan tot we een kreet via de bak hoorden; vast. Nu al? Olav had een gemeen spoortje gevonden, waar zijn Range Rover net op was vast gelopen. Met iets meer vaart zou hij er wel doorheen zijn gekomen.Met wat hulp was ie zo weer op weg, om een dikke tweehonderd meter verderop met een flinke klap bovenop een uitstekend stuk betonplaat te rijden met z'n lier. Die hadden we nog niet eerder gezien! Met wat heldhaftig gemanouvreerd langs de hoge zijwal (hoe schuin kan een Range Rover eigenlijk staan? Volgende keer maar eens uitproberen), kwam hij ook hier zonder veel problemen langs.

Zo'n stom zandbergje en er domweg niet tegenop komen...

Onderlangs de berg gingen verder over een klein heuveltje met wat water ervoor. Daar kwam Olav fluitend overheen, maar vlak na het heuveltje waren de sporen te diep geworden. Ik stond het meest dichtbij, dus maar eventjes een lintje eraan en trekken. Dat had geen zin; een klein rukje dus maar. Weer niks. Iets harder dan. Ik stak mijn hoofd uit het raam en riep: Rukje! en gaf gas. Met een luide knal zag ik het lint wegschieten en een tiental meter achter mijn Dodge tot stilstand komen. Gebroken? Niks daarvan; blijkt die Olav z'n sleepoog met een M10 boutje van de Gamma te hebben vastgezet. Achteraf gezien bleek deze bout niet bestand tegen het geweld. Het sleeplint was met sleepoog en al gelukkig onder mijn Dodge doorgeschoten. Achteruit slepen dan maar en opnieuw proberen nadat de sporen met wat zand waren opgevuld. Eigelijk is dit toch het leukste stukje van een dagje terreinrijden. Als alles zou lukken, was er geen lol aan. En het was een heerlijk gezicht om die Thom eens lekker te zien hakken en scheppen! Opeens wist ie wat hij had willen worden; wegenbouwer !

Dit was slechts het begin. Na enkele minuten waren beide auto's weer tientallen cm's dieper gezakt. Meer foto's vind je in het fotoalbum en bij het verhaal in 'Onze Verhalen'.

Vlak voor het einde van de dag hadden de meeste 4WD-rijders zich verzameld bij het strandje achterop het terrein. Het werd al snel een uitdaging om te kijken wie het verst van het strand door het water durfde te rijden. Zo'n kans laat U-Boat-commander Olav natuurlijk niet voorbijgaan en rijdt richting de boei. Het onderliggende zand liep plotseling steil af en dat werd dan ook snel duidelijk toen zijn Range Rover ineens met zijn rechterzijkant angstig diep wegzakte. De motorkap dook onder en de motor hapte water en sloeg af. Shit! Niet van z'n stuk te krijgen draait ie vrolijk z'n raampje open en vraagt vriendelijk of iemand ff wil helpen. Niemand deed dit, en ze bleven allemaal vrolijk lachend aan de kant staan kijken. Nederland op z'n smalst. Thom rende naar mijn Dodge om die te gaan halen, en Arne reed gauw z'n Chevy zo dicht mogelijk bij de Range Rover. Alsof er nog niet genoeg pech was, zakte de Chevy weg totdat het water bijna tot aan de bovenkant van de bank kwam. Gelukkig ligt de dieselmotor hoog in de auto en bleef deze van het water verschoond. Arne was uiteraard niet blij. Een vriendelijke Nissan-rijder boodt aan hun eruit te trekken met zijn lier. De Dodge erachter om de Nissan te borgen. Na een klein halfuurtje (het werd al donker) stonden er twee druipende auto's en idem bestuurders op het droge. Hoe we de Range Rover uiteindelijk weer aan de praat hebben gekregen zal binnenkort in 'Onze Verhalen' worden geschreven. Wat wel mag worden vermeld is dat we uiteindelijk pas tegen een uurtje of zeven onze weg richting Den Haag konden hervatten. De Range Rover blijft een verbluffende auto; je kunt er werkelijk van alles mee doen: hij blijft rijden!

Met veel plezier kijken we uit naar het volgende evenement!

Auteur : Mike

[ vorige pagina ]