Haspengouw Route via roadbook
19 januari 2003
Verleden jaar heeft Joop via het Internet een stel bolletje pijl routes gekocht via www.dizzyadventure.com. Die mensen hebben bolletje pijl routes uitgeschreven in België waarbij de nadruk ligt op het onverharde. Voor de 4x4 liefhebbers, zullen we maar zeggen.
Al die tijd is het er niet van gekomen om zo’n route eens uit te proberen, totdat ik in december een goede aanleiding wist. Jaarlijks zie ik een oud-collega. Dan kletsen we alles even bij en houden op die manier zo contact. Meestal gaan we klimmen. Zo hebben we al heel wat klimmuur hallen in Nederland van binnen gezien. Tot mijn frustratie heeft de laatste tijd teveel van het goede leven zich aan mijn middel verbonden en ik sport ook nog eens beduidend minder (uhhh, ja, ja, ik heb ook heel veel goede voornemens!). Dat klimmen ging me dus niet meer zo lekker af, ja wat doe je dan? Nu wil het geval dat die oude collega, Ronald, ook een fervente 4x4 rijder is. Alleen is hij met zijn Discovery TD5 beduidend voorzichtiger dan ik. (understatement) Hij moet immers ook weer de volgende dag met een schoongewassen Disco naar zijn klanten. Een Dizzy route leek me de uitkomst. Dat kon toch niet zo verschrikkelijk moeilijk zijn… Een beetje rossen door de bossen, modderen in de landerijen en gaan als een banaan over onverharde paden. Is toch leuk? En ook minder moeilijk dan klimmen…Dat geeft ons meteen de gelegenheid een Dizzy route uit te proberen voordat we met de gehele ‘Chaos’ een dergelijke rit gaan maken. Stel je voor dat we met de gehel karavaan op pad gaan en tot de ontdekking komen dat we het niets vinden. Dat zou balen in het kwadraat zijn. Eerst uitproberen dus!
Two is company, Three is a crowd
Rudolf the rednosed reindeer Twee voertuigen zijn maar een half paasei. Drie een heel. Het leek me leuk om Rienk-je uit het hoge noorden (Heerenveen) te vragen of hij ook zin had. Rienk, met zijn lengte van 2.08 meter, een immer duidelijk aanwezige Dodge rijder, (ja met die rode Dodge, Rudolf genaamd!) is een van de W200 rijders die absoluut net zo (4x4)gek is als ikzelf. Hij doet altijd de leukste en wildste dingen in het terrein. Goed gek, of prettig gestoord. Take your Pic. Wellicht zou dit ritje wat tam voor hem zijn, toch maar de stoute schoenen aangetrokken. Rienk bleek desgevraagd veel zin in een dergelijke exercitie te hebben. We spraken af: 19 januari 2003. Party Time
Leuk! We gaan met een Crowd, zonder dat het te veel is.
We hebben de route met het hoogste off-road percentage uitgezocht, die Dizzy in de aanbieding had, de Haspengouw route. De start daarvan ligt in Wellen, onder Hasselt. Goed 52 kilometer waarvan 80 % onverhard. Veelbelovend.
Jarige Job en nog niet jarig
Daags er voor zijn Joop en ik naar Josh en Caatje gegaan. Deels om Caat haar verjaardag te vieren, ze was een week er voor jarig, (nu al voor de 8ste keer 23 geworden) en deels om Josh te helpen met de restauratie van zijn Dodge. Als rechtgeaarde luie opdonders was het natuurlijk mooi meegenomen dat we dan al 140 km dichter bij het startpunt zaten. Dat scheelde op zondagochtend aanzienlijk in het wekkertje. Na de maasvlakte van vorig jaar september heeft Josh’ zijn stalen Ros stil gestaan omdat zijn voorfront volledig doorgerot bleek. Zijn cabine hing daardoor op half 7. Echt niet APK waardig. Josh is nog niet jarig. Phoe, wat een werk. Er was meer staal doorzichtig dan het negligé van Diana. Ook moest er nog wat aan zijn uitlaten en ontsteking gedaan worden. Die zaterdag dus lekker bij Josh aan de gang. Druk bezig geweest met slijpen, lassen en constructies maken om het geheel weer goed te krijgen. Josh heeft beloofd dat hij ook daarvan een verhaaltje zal schrijven voor de site.
Gewond
Veiligheidsbril vereist! Ik heb in de tussentijd nog een uitstapje gemaakt naar het plaatselijke medische centrum. Ik moest zonodig weer eens ondersteboven onder zijn Dodge liggen slijpen. Ondanks de veiligheidsbril die ik op had (goed he!) was er toch een staalsplintertje in mijn oog gekomen. Hier heb ik inmiddels genoeg ervaring mee. Niet stoer denken dat het overgaat, want dat zit je dus s’nachts in het ziekenhuis. Dit keer voelde ik het splintertje direct inbranden en ben dus maar onder begeleiding van Zuster Caatje naar de dokter gegaan. Zelf er uithalen met een speld is onbegonnen werk. Het moet echt er uitgefreesd worden. De dokter heeft daarvoor een soort speelgoed dremeltje.
'bikkel' Wouter ! Dat valt nog niet mee, als de verdoving niet echt lekker werkt. Na vier keer verdoving ingebracht te hebben mompelde die dokter iets van: “Je bent ook niet echt te verdoven, hè”. En ging vervolgens gewoon maar aan de gang. Ja, de wachtkamer zat vol met ongelukjes.… Ik maar knipperen met dat oog. Daarna heeft zuster Caatje me nog wel 6 keer oogzalfjes ingesmeerd. Ondanks dat uitstapje hebben we ons prima vermaakt, die dag. Het is en blijft toch een leuke hobby, zo’n Dodge W200.
Uitvaller
3 Dodges klaar voor de start Zaterdag melde zich via de gsm helaas de eerste en enige uitvaller van de trip. Ronald belde met de mededeling dat hij door zijn rug was gegaan en niet meer lopen of zitten kon. Dat een rit naar België met een stuk onverhard helemaal uit den boze was. Hij kon dus spijtig genoeg niet mee. Jammer. Temeer daar Ronald eigenlijk de eerste aanleiding was tot de rit. Ik hoop dat zijn rug snel weer in orde is. Ronald, Beterschap. In de tussentijd hadden Josh en Caatje ons uitgehoord wat we nu eigenlijk gingen doen de dag erop. Dat leek hen wel erg leuk en al snel hadden we dus weer een heel paasei. Ze gingen mee. Met Caatjes Dodge.
Three Dodges on Route, dus.
Doorzetter
Rienk had tussen kerst en de 19 druk gesleuteld aan zijn Dodge om deze weer reisvaardig te maken. Voorassen en weet ik niet wat was er al weer verbouwd aan zijn Dodge. Rienk meldde zich wel met de vraag of wij een reserve startmotor bij ons hadden, want dat ding van hem wilde niet zo eenvoudig starten. Maakte maar moeilijk contact of zo. Ons bevestigende antwoord was wel voldoende voor hem en we konden op hem rekenen. ‘Tuurlijk, wie heeft er nu geen startmotor als reserve in zijn Dodge liggen?
Het aanrijden
Rienk zou s’ochtends, vergezeld van Martin, een van zijn collega’s, om 07:00 uur aanrijden uit Heerenveen. Geheel gepland zodat we om 10:00 uur hem konden ontmoeten bij Antwerpen. Dat was voor ons wat anders. Vanuit Josh en Caatje is het slechts drie kwartiertjes naar Antwerpen dus hadden we een dikke voorsprong. Heerlijk ontbeten bij Caatje, die kan lekker koken. De avond ervoor had ze ons ook al erg verwend. De liefde voor de vrouw gaat door de maag: ze is een vrouw om verliefd op te worden. (Caatje vroeg me nog dit geheim te houden, Valse bescheidenheid! Mooi niet, dus.)
Helemaal op tijd, om 9:45 troffen we Rienk aan bij het eerste tankstation na Antwerpen, op de A13, of zoals die Belgen het noemen: E313. Een Dodge is geen kleine auto, maar zoals Rienk met zijn 2.09 meter opgevouwen zit achter het stuur en dan zichzelf er uit vouwt, lijkt het toch net een Pandaatje. Het is zonder meer vermakelijk om Caatje steeds verder omhoog te zien kijken toen Rienk uitstapte. Ze verrekt bijna haar nek door hem beleefd aan te blijven kijken. Sprakeloos was ons anders zo goed gebekte Chaosgirl.
De eerste problemen hadden zich al voorgedaan. We zijn met de Chaos met Dodges onderweg en dan hoort daar een zeker portie van mechanische ellende en drama plaats te vinden, anders is er eigenlijk niets aan. Rienk gaf aan dat hij al weer de nodige “stress” (och, ‘t mocht wat!) achter de rug had. Startmotor had hem wel een half uur opgehouden, voordat die eindelijk deed wat die moest doen. Vervolgens had hij bij Joure al geconstateerd dat zijn dynamo niet meer bij laadde….Stoer hè, dat onderkoelde van die vent. “Als ik weinig stroom gebruik dan kom ik heus wel van Heerenveen naar Wellen in België”. …(we hebben het wel over 330 km, en dan moet die ook nog eens terug naar het hoge noorden). Cool, Vet Cool ! Ook zijn bijrijder Martin is niet van zijn stuk te krijgen. Collega’s van elkaar. Dat moet een dolle bende zijn bij hen op het werk. Veel droge humor.
Rienks Spaghetti
Dat gedoe met die dynamo, waar had ik dat nou toch eerder meegemaakt? Een donkere nacht in het Noorden, september 2002, staat me bij. Daar had Rienk absoluut geen last van het terrein, zijn gevecht lag meer met de eigenzinnige elektrische installatie van zijn Dodge. Alle draden onder de motorkap vormen een onmogelijke zooi zelfwerkzame Spaghetti. Rienks goede voornemen zou m.i. moeten zijn: >> Nieuwe bedrading trekken in zijn Dodge…..<< Uiteindelijk heeft hij halverwege die nacht de handdoek in de ring moeten gooien en is met de laatste vonken uit zijn accu naar huis gereden. Met gloeiende spijkers als verlichting is hij toen thuis gekomen. Dat zou hem toch niet weer overkomen? Noaah. Rienk had de hele weg 130 gereden, omdat hij dus pas vanwege de startproblemen eerst om 07:30 weg had kunnen gaan: Ook nog eens een verrotte startmotor, die hem weer parten speelde. Motor laten lopen was het devies. Ook bij het tanken.
Bijgetankt gingen we weer door en het was nu nog maar 70 kilometer.Brandstof
Startpunt van de route; Delhaize Josh en Caatje hadden net nog in Nederland getankt en besloten, mede vanwege de drukte bij het tankstation, om verderop pas te tanken. Achteraf bleek dat op zondag in België niet zo’n verschrikkelijk gelukkige keuze. Als je van de snelweg af gaat blijken alle brandstofpompen gesloten. Degene waar je nog onbemand kan tanken doen weer niet in LPG, wat nou net zo belangrijk is voor onze Dodges. Na die 70 kilometer kwamen we in Wellen aan. Op de hoek bij de Delhaize, een klein plaatselijk kruideniertje, is zijn stoep voor ons een klein parkeerterreintje, waar wel 4 Dodges op kunnen staan. Over het fietspad heen gehobbeld, stallen wij aldaar onze Dodges. Omdat Rienks Dodge start problemen had liet hij de motor maar even lopen. De eerste instructies van Joop over de routebeschrijving lieten we ons wel gevallen en Joop reikte kopieën uit, zodat iedereen mee kon lezen met de route.(Drie weten er meer dan een, niet?)
Route bestuderen
Daarna nog even wat kopen bij de Delhaize, terwijl Rienk nog even zijn dynamo nakeek. Tijdens die activiteit, waarbij geconstateerd werd dat er daadwerkelijk niets bijgeladen werd, maakte hij ook nog even kortsluiting. Tja, daar valt de motor dus van stil. Hoe is het mogelijk! Simpel, toch… En daar stonden we dan op dat parkeerterreintje, wat langer als we dachten.
Voordat we die machtig opgevoerde V8 van Rienk weer draaide hadden we dus met startkabels weer wat bijgeladen en zwaar op de startmotor staan meppen met een wreed breekijzer. Half uurtje verder. Die supermarkteigenaar was niet erg gecharmeerd van onze reparatiecapriolen. We bezette met onze Dodges zijn complete parkeerterreintje en al die Belgische klanten moesten maar midden op straat parkeren. Zucht.
Reparatiecapriolen al bij de start! Met Rienk is er altijd wel wat te beleven. Alsof hij, net als Herman Finkers, uit Almelo komt. Want zoals jullie weten is in Almelo altijd wat te doen, zo staat het stoplicht op rood, zo staat het weer op groen. Zeker als er vonken over moeten slaan. Een derde probleempje had Rienk nog rechtsvoor. Een langzaam leeglopende Hummerband. Och, reservewielen en compressortje bij zich. Schouderophalend, typerend voor Rienk, niet voor een kleine vervaart. Half leeg? Neen, dat is half vol. Rijden!
Na het eerste stuk van de route Om 11:30 uur dan toch echt gestart met de route. Dat begon leuk. De tussenbak gewoon nog in HI laten staan en rijden maar. Na een paar plaatjes in de route beschrijving was al snel iedereen duidelijk hoe de aanwijzingen werkten en die lieten zich gemakkelijk lezen. De paden op, de lanen in. Over modderige weggetjes tussen de velden en de akkers. Heuvels op en dalletjes in . Opeens werd het pad wat erg modderig, de sporen verdiepte zich en veel water vulde die sporen. Shit, in mijn onschuld had ik nog niet de tussenbak in LO gezet. Gasgeven maar. Vaart houden. Er leek geen einde aan dit stukje van pakweg 500 meter, te komen. Slingerend en glibberend ploegde mijn trouwe Dodge zich voort. Achter me volgde op eerbiedige afstand Caatje in haar Dodge en daarna Rienk. Heerlijk! Wat een lekker stukje modderen.
Aan het einde van dat stuk even gewacht op de rest. FOTO Big Smile bij Caatje. Rienk riep des gevraag: “ik heb nog niet eens in LO gereden!” de bluffer. Wacht even, ik zelf had em nog wel geknepen, dat ik in HI geen kracht genoeg zou hebben. Twee bluffers dus, want ik kon het niet nalaten om hem duidelijk in zijn oor te toeteren dat ik zelfs niet eens teruggegaan was naar de eerste versnelling…
De eerste servicestop
Effe de accu wisselen Rienks voorband was echter bijna plat en het werd tijd voor een oppomp actie. Tevens besloten we om een van mijn drie accu’s om te ruilen voor de zijne. Dan kon die in mijn auto bijladen en had hij intussen weer een volle accu om de bougies te laten vonken. Dit keer hadden we helemaal geen zin meer om zijn motor te laten afslaan. Dus een tweede accu uit mijn auto gehaald en met startkabels tijdelijk de stroomvoorziening van Rienks Dodge laten overnemen. Bypass. Heen en weer accu s uitgewisseld. Nu neem ik de kortsluit hobby over van Rienk. Tot twee keer toe zorg ik voor heftige 24 volt vonkbogen door onachtzaamheid. Bijna lasgaten gebrand….
Stom dat een lege accu het zelfde weegt als een volle. Gelukkig waren ze van verschillende merken, anders hadden we ze door elkaar gehaald. In de tussentijd heeft het compressortje, al knetterend, zijn werk gedaan en er zat weer 2.2 bar in de Hummer. Scheelt weer het verwisselen van het wiel. Jezus dat dingetje werkt echt! En is nog niet eens gesmolten in het proces. Toch wel knap van dat kleine compressortje. Is echt een hebbedingetje. Gaan we ook kopen.
En weer rijden
Compressortje...
Na deze pauze rechts af weer de route vervolgen. De Ketelstraat in. Soms komen in dorpen terecht. We rijden over erven van prachtige boerderijen en hoeves. In de routebeschrijving komt nu een stukje zwaar. Er is een mogelijkheid om er omheen te tijden met een alternatieve route. Bah, Niks alternatief, natuurlijk. Aan de rand van een grote akker ploegen we voort langs over een slingerend pad. Op een gegeven moment komen er paaltjes aan de linkerkant te staan, met prikkeldraad. Al slingerend zoek mijn Dodge zijn weg. Nu was ik wel zo verstandig geweest, de tussenbak in LO en het LOCK erop. Sommige stukken zijn zo lastig dat de V8 het moet uitbrullen en met 4500 toeren alle wielen laat spinnen. De kluiten vliegen links en rechts omhoog en modderfonteinen zorgen voor totaal ondoorzichtige zijruiten. Heel haastig hadden we die, net op tijd, dichtgedraaid. De ruitenwissers in combinatie met de sproeiers moeten hard werken om het zicht door de voorruit goed te houden. HEFTIG! Af en toe spoelen golven modder over de Dodge’s motorkap. De Dodge is een eigen weg aan het zoeken en het is zaaks om vaart te houden. Opeens en ongepland, wijkt de eigen weg van mijn Dodge uit naar links, naar die paaltjes met prikkeldraad. Wild zwengel ik aan mijn stuur. Boven op de rem. Net niet het paaltje in de krak gereden. Wel even geaaid. Ik sta dwars op het pad. Even achteruit en weer voluit vooruit. Ik stop niet voordat we een hoger gelegen stukje hebben bereikt, waar het wat droger en harder is. Joop en ik springen er uit om de verrichtingen van Caatje en Rienk gade te slaan. Met brullende motoren komen ze op ons af. Slingerend en dansend door de kuilen. Prachtig gezicht, het is ballet voor Dodges. Ook bij hen modderfonteinen en ruitenwissers op volle snelheid. Rienk kom dwars te staan en ramt ook bijna een prikkeldraadpaaltje doormidden. Caatje komt er wonderwel goed doorheen. Zo genoten dat ik domweg vergeten ben om daar foto’s van te nemen.
Weer bij elkaar steekt Josh triomfantelijk zijn hoofd uit het raam. “Hummers zijn voor WATJES” ! Caatjes Dodge rijdt op 33” banden en heeft het toch maar ook mooi gered. Tja, daar sta ik dan met mijn Dodge op Hummers. ” Wat nou” riep ik terug “Ik sta hier al 5 minuten te wachten; konden jullie niet wat sneller?” Ook Caatje zit te glunderen.Ze lacht al haar tanden bloot. Wat kunnen we toch lekker genieten van ontketende Dodges W200.
Vervolg van de route
Rijdend door een veld Nu is het weer wat rustiger met de route, we maken wat doorsteken over goede harde paden, komen in dorpen en verlaten deze weer via verkapte tuiningangen. Elke mogelijkheid om af te slaan telt, dus is het echt verdomd goed opletten geblazen. De aanwijzingen zijn onberispelijk. Waar mogelijk worden straatnamen vermeld en worden aanwijzingen gegeven die je duidelijk moeten maken dat je goed zit. Heel wat anders dan de puzzelritten die ik vroeger met mijn vrouw gereden heb. Daar zaten juist veel instinkers in, in combinatie met het reglement. Toch is het soms wel even goed bedenken wat die Belgen nu bedoelen. Zo werden we linksaf de “betonweg” op gestuurd. Deze weg heet echter “Broekomstraat”. We konden het straatnaambordje duidelijk lezen. Hier komt de oplossing via de CB van Martin, Rienks bijrijder.: “De weg is van beton gemaakt!”. Martin duidt op het materiaal van het wegdeksel: Beton… De verwarring die er dan bij mij en Joop ontstaat is (achteraf gesproken) wel vermakelijk. Helemaal verontwaardig!. “Zijn ze nou helemaal Blond”.
GPS
We stellen telkens de vooraf ingestelde Way Pointes van de GPS weer in. Alle punten die in de route gegeven zijn, heeft Joop vooraf in geprogrammeerd in zijn GPS. Die punten zijn een grote hulp bij het navigeren. Zo weet je precies hoeveel meters je van het volgende WayPoint af bent en in welke richting dat ligt. Als je fout rijd kom je er al snel achter. Het is echter niet noodzakelijk, voor een te rijden rit. Je kan ook zonder.
De route uitstippelen Die GPS is overigens nog een hoofdstuk apart. Ik had dat ding eerder deze maand voor een Nissan nachtrit geleend, ook een bol-pijl rit. (Leuk van de Nissan, nodigden ze allerlei mensen uit waarvan ze kennelijk denken een Nissan aan kunnen smeren….. Ik ben te beleefd om ze sukkels te noemen. Laten we het maar op naïef en hoopvol houden. Jongens, ik heb een Dodge met een 5.2 liter V8. Schiet eens op. There is just no substitute for cubic inches! Zeker geen “2.5 Wild Turbo Nissan Diesel Power”).
Affijn. Na die rit heb ik, dacht ik, de GPS weer braaf aan Joop teruggegeven. Zo’n apparaat laat je toch niet slingeren, vindt ik…(….) Zo heb ik Joop in de week voorafgaande aan deze rit diverse keren aan de telefoon gehad: “Wouter: weet je zeker dat je dat ding aan mij heb gegeven?” .Nou, na twee keer vragen wist ik het toch echt wel zeker… Zo leer ik mezelf wel kennen: wat ben ik toch een bluffer…. En Joop en Marina hebben dus hun hele huis omgekeerd om dat ding te vinden. Niet te vinden…. Toen ik zaterdagochtend mijn jas pakte, die ik altijd in de Dodge aandoe, zit dat GPS ding dus gewoon in die jaszak. OH, WAT IS DAT NOU? Met schaamrood op de kaken heb ik Joop de GPS overhandigd. .Joop is een vergevingsgezinde vriend. Alles OK…. Maar met zijn vrouw Marina moet ik het nog even aanzien. Ik denk dat ik het maar een maandje laat betijen. “Ik kon schoppen krijgen” heeft ze me al telefonisch laten weten.”Al dat zoek werk in haar huis, de hele zooi omgekeerd, voor nop!”
Vervolg van de route
Joop speelt navigator Ondanks alle goede bedoelingen van de makers van de route rijden we op eens verkeerd. Een water toren in de route is onvindbaar. Joop zit te piekeren, als over de CB het verlossende antwoord van Martin, de bijrijder van Rienk komt. “We hadden eerder direct rechts gemoeten” kraakt het. Weliswaar moeilijk te verstaan, je kan horen dat ze al weer onder de 12 volt weggezakt zijn...
Al die bakkies zijn wel fijn, scheelt veel GSM belkosten. Joop is het er niet mee eens, en zit al mokkend in de wagen. Ik probeer nog uit te leggen hoe dat plaatje, dn volgens ons geïnterpreteerd moet worden maar Joop blijft koppig vasthouden aan zijn eigen lezing…Dit klopt niet en gromble, gromble, gromble. Zijn gezicht staat op onweer. Toch kan hij er zich overeen zetten en is echter reëel genoeg om het weer los te laten. Al snel is hij weer volledig geconcentreerd op de volgende routeopdrachten. Het blijkt gelukkig snel dat we weer goed zitten. Joop heeft de gehele rit genavigeerd. Vakkundig en met groot geduld. Klasse. Ik mag me gelukkig prijzen met zo’n navigator.
Rienk door het bos Weer komen we op een zwaar stuk. Weer is er een bypass route voor diegene die wat minder ruig door het terrein willen. Een Bosdoorsteek met veel modder en diepe sporen geeft ons veel plezier. (de voorpagina van www.dizzyadventure.com bevat een foto van een gele Jeep, die vast zit op het zelfde stukje). Alle drie komen we er weer door. Veel geweld, diepe kuilen en dus nu ook bulten op het hoofd van Joop. Een bijrijder heeft niet veel om zich vast te houden en die gordels verhelpen geen hoofd dat tegen de deurstijl aan klapt.
Van Rienk wil ik een filmpje maken. Hij is echter te snel. (of ik te langzaam, laten we het maar op het eerste houden). Op mijn verzoek of hij het nog een keertje kan overdoen gaat die gewoon volgas achteruit door dezelfde modder route. En vervolgens weer voorruit. (Zie filmpje op de site). Wat hebben we een reuze lol.Het weer
Zo doorkruisen we het Belgische landschap. Een waterig zonnetje met een temperatuur van 8 graden is ons deel. Een straffe wind maakt het uitstappen en met elkaar ouwehoeren niet tot een onverdeeld succes. Later op de dag betrekt het en wordt het regenachtig. Op de hoger gelegen stukken van de route komen we sporadisch nog wat sneeuw- en ijsresten tegen.
Parijs Dakar
Krappe bocht voor een Dodge We rijden over paden, die wat makkelijker te berijden zijn. Ik voel me zo langzamerhand zo vertrouwd met het gedrag van mijn Dodge op dit soort onverharde paden dat ik de snelheid wat opvoer.. We scheuren nu over een paar paden en ik ben los van mijn achtervolgers. “Joop, kan je hier ook een filmpje van maken, zo vanuit de cabine, terwijl we rijden?” Ik kraai wat van plezier.
Wat bleekjes kijkt hij me aan met van die ogen. “Of ik gek geworden ben?”. Hij is wanhopig bezig zijn gordel vast te klikken. Hulpeloos trekt hij meerdere malen aan de te korte gordel. Zit tussen het portier vast. Maar even opendoen is er niet bij. Hahaha. Dan dondert hij er op zeker uit. De routebeschrijvingen zijn opeens pacenotes geworden en Joop heeft het, vanwege het hoge tempo, te druk om zich nog druk te maken. Het is alsof we deelnemen aan Parijs Dakar. Mijn naam is Jan de Rooij, -junior-. Raggende Man!. Met de tussenbak in LOW is de acceleratie van mijn Dodge bloedstollend. Her en der zelfs wielspin!. We scheuren van bocht naar bocht over de holle bospaden. Helemaal top. Zeker omdat we geen tegenliggers hebben…. Na uitgeraasd te zijn wachten we vervolgens geruime tijd op de twee achterblijvers. Die hebben zich niet gek laten maken en hebben hun eigen tempo gereden. Wat een verstandige mensen, toch. Of zegt het meer iets over mij, ben ik dan onverstandig? Niet toch?
Brandstof
Josh en Caatje hadden in het begin van de route al aangegeven niet ruim in de brandstofvoorraden te zitten en ze geven aan dat het nu wel zo’n beetje tijd wordt om een tankstation op te zoeken. Maar waar? We zitten midden in het Belgische platte land en dan is het ook nog eens zondag. Een dorpje ingereden vragen we een Belgische inboorling naar de mogelijkheden LPG ‘te bekomen’. Behulpzaam worden we in de richting van Tongeren gewezen. Eenmaal op de provinciale weg zouden we na 600 meter een pomp tegenkomen waar getankt kan worden. Het blijkt weer een onbemande pomp te zijn. Deze heeft echter wel LPG en er kan door het ingeven van papiergeld getankt worden. Echter weer geen LPG, blijkt na eindeloos proberen. De Belgische wetgevers vinden LPG kennelijk zo’n gevaarlijk goedje, dat het absoluut niet onbemand verkocht mag worden. Tsja, wat zegt dat nu over Belgen of over de Belgische wetgevers? Volgens mij is weinig vertrouwen in Belgen….
Rienk laat als vanouds natuurlijk zijn motor lopen en na 5 minuten komt de eigenaar, nieuwsgierig geworden door de dreunende V8 even kijken. Voor Caatje is dit kat in het bakkie. Met haar uiterlijk en charmes weet ze de bejaarde, dikbuikige Belg in no time over te halen om zijn pomp voor haar te openen en al gauw stroomt de LPG uit de pomp, zo Caatjes tank in.
Caatje heeft haar eigen versie van het stukje bij de benzinepomp gegeven: "...Die beste bolle man ging eerst boven een kijkje nemen wat voor idioten er allemaal bij zijn tankstation stonden met draaiende motoren. Toen bij mij de wanhoop steeg om weer kilometers te moeten rijden voor een beetje gas, trok ik mijn stoute schoenen aan en belde ik twee keer aan. De deur ging open en daar stond dieen bolleke Belg hé! Niet lang daarna kwam zijn vrouwtje aanlopen en ging gelijk protesteren dat het allemaal niet kon, want dan konden ze de pomp open blijven gooien. Ik heb toen een leugentje om eigen bestwil in de ring gegooid en gezegd dat mijn auto niet goed loopt op benzine en dat het verbruik heel erg hoog is, 1 op 3, dus dat het zoeken naar een tankstation in de buurt waar ook gas verkrijgbaar is heel veel geld aan benzine kost. Dit smoesje met een medelijdenwekkende blik in mijn ogen deed de vrouw haar hand over haar hart wrijven en ze ging de pomp aanzetten..."
Er moet wel contact betaald worden. In dit tijdperk van pinnen en creditcards is dat niet meer zo vanzelfsprekend en we leggen even de flappen bij elkaar om af te rekenen. In alle verwarring is er ook nog eens 20 euro in de automaat voor benzine door ons gestopt, die er niet meer uit komt. Geen benzine getankt. Hoe kan dat nou? De eigenaar lost dat op door nogmaals 20 euro er in te stoppen en ons de benzine alsnog te laten tanken. Hele fijne mensen.
De route
We hebben weer brandstof en kunnen de route hervatten. Het is inmiddels 14:30 uur en Rienk is aan het rekenen. Hoeveel tijd heeft hij nodig om in Heerenveen te komen en hoe lang heeft hij eigenlijk op die accu gereden op de heenweg.
Caatje in het spoor
Toen is die tot voorbij Wellen gekomen. Hij besluit dat het om 15:00 uur welletjes moet zijn. Dan moet de wisseltruc met de accu’s weer uitgevoerd worden. Nog even een half uurtje de route volgen. Voor het eerst rijden wij niet meer vooraan. Josh en Caatje hebben de lead genomen en het is ook een prachtig gezicht om Caatjes Dodge over de paadjes te zien zwieren. Het wordt opeens weer zwaar. Op tijd zet Caat haar Dodge in LO en er wordt weer serieus geploegd. Een pad met hele diepe voren maakt het haar erg moeilijk. Met die 33 inch Coopers van haar mist ze toch anderhalve inch bodemvrijheid onder het diff, t.o.v. van onze Hummers . Heerlijk, weer een zwaar stukkie terrein. Nu doet Caatje er lang over om met haar differentiëlen het middenspoor schoon te schrapen. Heen en weer. Wel honderd keer. Maar ze geeft niet op!. Wat een doordouwster. Josh heeft ruim de gelegenheid om foto’s en filmpjes te maken. Voor Rienk en mijzelf op Hummers is dit stukje gewoon veel gas geven en effe doortrekken, no problemo!. Uiteindelijk komen we aan de bosrand en het pad gaat omhoog in het bos de heuvel op.
Stormschade
Zo kan ze er wel bij ;-) Daar stuiten we op weer een obstakel. Een aantal takken en bomen waren omgewaaid en versperren de weg. Speciaal hiervoor heb ik altijd een boogzaag met grove vertanding in de Dodge liggen. We zijn druk met zagen en wegslepen van de takken. Om voldoende hoogte te hebben laten we Rienk (met zijn 2.10 meter echt een aanwinst in het gezelschap) veel zaagwerk doen. Boven zijn hoofd. Al ras zit hij onder het houtzaagsel. Alsof deze reus last heeft van reuze roos!. FOTO Caatje neemt het, zittend op Joop’s schouders nog even over. Kan dan takken op dezelfde hoogte afzagen. FOTO Wat een lol. Na een kwartiertje is de weg weer vrij. Alleen ik moet mijn lampenbar even demonteren om er onderdoor te kunnen. We gaan weer door.
Afscheid van Rienk en Martin
Het is echter nu ruim over 15:00 uur en we zoeken een beschutte plek om de accu’s te wisselen. Het blik je met de bij de Delhaize gekochte worsten is tegen de LPG-verdamper aan geplaatst bij het begin van de rit. Lekker warm daardoor, wordt opengemaakt. We laten deze smaken.
Nog een klein stukje route en dan zal Rienk ons verlaten. Wij besluiten de route, nu voor driekwart al gereden, af te maken. Dan gaat de Dodge van Caatje opeens raar doen. Wanneer er vermogen wordt gevraagd laat de V8 het afweten en kan geen kracht maken. Rienk vind het maar niks dat hij toch echt vandoor moet, wil hij überhaupt nog in Heerenveen aankomen. “Dan laat ik Caatje in de steek”. Kennelijk ziet hij mij over het hoofd. Begrijpelijk met een lengte van 2.11 meter, dan zie je makkelijk mensen over het hoofd. “Ik ben er toch ook nog” attendeer ik hem op mijn bescheiden persoontje. “Nou ja”, zo bedoelde hij het ook weer niet. We nemen afscheid van Rienk en Martin. Zij gaan nu hun eigen avontuur tegemoet. Weer een herhaling van de Nachtrit van Het Noorden, ongetwijfeld, maar nu over 330 kilometer. Want het is al 15:45 uur en het is zeker dat ze niet voor het donker thuis zullen zijn.
De tweede Dodge met problemen
Wij proberen nog verder te rijden, maar al gauw is de conclusie dat het niet verstandig is om met de minvermogende Dodge van Caatje te proberen modderige bospaden en glibberige hellingen te bedwingen. De route niet geheel uitgereden hebbend, besluiten we het voor gezien te houden en kiezen een route richting huis. We zijn gekomen tot plaatje 78 van de 97. Josh en Caatje volgen langzaam. Eerst op benzine komt haar Dodge weer op krachten. Wat gedraai aan de ontsteking brengt geen soulaas. In tegendeel. Josh moddert er wat mee. Op de vluchtstrook tekens even optrekken en weer stoppen, ontsteking iets verdraaien, om de maximale trekkracht te bepalen. En weer, en weer. Totdat we weer - een op benzine - redelijk draaiende Dodge hebben. Ai, dat wordt een dure terugrit.
De derde Dodge heeft ook wat
Tot op heden heeft mijn Dodge geen problemen gegeven. Tja, “Quality is Long Remembered after Price is forgotten” denk ik nog. “Afkloppen” probeer ik, maar heb geen hout in de nabijheid.
Wielmoeren weer aandraaien Opeens horen en voelen we een hele duidelijke Boenk, Boenk, Boenk. Terwijl we op glad asfalt rijden. Tering! Wat nou? Aandrijfassen? Kruisjes? Of steen in de band geklemd? Ik kruip onder de hele auto door, kan niets vinden. Een inspectie van Josh en Caatje die met de auto meelopen, als ik langzaam deze vooruit laat rollen, brengt het verlossende woord. Josh ziet dat mijn wielmoeren van mijn linkervoorwiel los zitten (!). Hoe kan dat nou? Wat stom, die heb ik dus niet vast genoeg aangedraaid na mijn remklauw reparatie…Tjonge jonge, wat een Sukkel voel ik me. Even de zooi aandraaien (sommigen wel anderhalve slag) en we kunnen (alweer) onderweg.
De rest van de terugreis verloopt voor ons goed. Rustig rijdend en de files rondom Antwerpen gelaten trotserend komen we om 19:00 uur aan Standdaarbuiten. Tijd voor een biertje en wat te eten.
Spaghetti Rienk is rond 19:45 in Heerenveen. OP EIGEN KRACHTEN aangekomen. Met 9,45 volt nog resterend in zijn accu. Op stadslichtjes gereden en alle goed bedoelde lichtsignalen van medeweggebruikers stoer negerend heeft hij het gehaald. Klasse, Grote Klasse.
Moe maar voldaan kijken we met veel plezier naar de foto’s en filmpjes van de dag terwijl we wat eten. Nog even door naar Haarlem en het weekeinde is alweer voorbij.
Conclusie
3 zware stukken, 4 medium stukken. Mooie route door leuk landschap. Geen lieren hoeven te gebruiken. Niemand er uit moeten slepen. Goed te doen, deze route. Helemaal Top! Zeker voor herhaling vatbaar. Gaan we met de Chaosboyz zeker een keertje doen. Wel op een zaterdag, als er gewoon getankt kan worden. Die Dorstige Dodges moeten wel op zijn tijd hun natje kunnen halen in de buurt.
Aanvulling van Rienk
Het bovenstaande verslag wat Wouter geschreven had lokte nog de volgende reactie van Rienk uit: Graag laten we jullie ook dat sappige verhaal lezen.
Laatst vroeg Wouter eens of ik misschien geen zin had om eens een route uit te proberen die hij en Joop (zijn partner in crime) ergens op het Belgische deel van het WWW hadden opgedoken. Daar hoefde ik niet lang over na te denken natuurlijk, met als gebruikelijk voorbehoud dat Rudolf wel mee moest willen. 't rooie kreng begint het laatste halfjaar wel wat erg veel karakter te tonen. Zo had ik het IJpolder avontuur al gemist, omdat ik het niet aandurfde met wiebelwielen naar de regio A'dam te rijden. Maar goed ook, omdat aan één kant niet enkel het wiellager, maar ook een stuurkogel erg ziek was. Terminaal ziek. Havelte gemist door een (achteraf toen nog...) zieke ontstekingsunit. Gelukkig had ik de kerstvakantie om het e.e.a. te repareren, en was ik supergemotiveerd om mee te gaan.
Wiellagertjes gefixt, pinion lagerspeling voordifferentieel weggesteld, ontstekingsunit vervangen, nieuw stuurkogeltje, spaghetti functioneel gemaakt (incl. extra zekeringkastje) en ik was er helemaal klaar voor. Intussen had Martin, een collega van me, me al div. malen aan mijn kop gezeurd of ie niet 's mee kon, dus een bijrijder had ik ook al.
Martin was zondagochtend keurig op tijd, om 06:30. Hij zal wel om een uur of 5 zijn opgestaan, aangezien hij uit Hoogezand moest komen. Verse koffie gemaakt, rest van de eetwaar ingeladen en we konden gaan om 07:00. Dachten we. De startmotor deed lelijk. Om een lang verhaal kort te maken reden we pas om 7:30 of zo. Maakt niet uit, dan maar wat harder rijden. We waren in ieder geval wel één minuut voor Wouter, Carolien, Joop en Josh op de afgesproken plek. Heb ik toch 110 liter gas en 10-20 liter benzine weten te verstoken op 270 km. Zal wel aan de tegenwind hebben gelegen. Ergens aan het begin van de rit zag ik de voltmeter terugvallen van 13,nogwat naar 12,5 volt. Zal wel weer een feature zijn, hoopte ik eerst nog, en bovendien kon ik Wouter en consorten niet laten zitten en afbellen. Ook werd het tijd Rudolf eens te laten weten wie er hier de baas is. Aan de andere kant, de kans was erg groot dat ik weer zwaar op Wouter zou moeten leunen om ons uit de str*nt te helpen, wat een bezwaar was wat achteraf enkel en alleen tussen _mijn_ oren bleek te zitten. Gelukkig was het aardig rustig op de weg, helder, droog, en bij Emmeloord waren onze oogjes aardig gewend aan het donker, dus overgegaan op enkel stadslichtjes. Deze beslissing was niet zo moeilijk, want de dimlichten deden al niet veel meer. De rest van de rit is de meter keurig van 12 naar 11 V doorgezakt. Na de begroet en tanksessie op het startpunt nog even aan mijn dynamo gekloot, wat ik beter had kunnen laten. 25A zekeringen kunnen er niet tegen als je de dynamoveldspanning aan massa legt. Dankzij de extra spaghetti en zekeringen is er gelukkig verder niks uitgefikt, en na wat stimulerend geklop, gehamer en gebeuk op mijn startmotor startte het kreng ook weer. Na een aansluitende accutransplantatie bij draaiende motor had ik ook weer 12V. Wat ben ik toch blij dat er mensen rondrijden die zoveel vertrouwen in hun electrische installatie hebben dat ze menen 3 accus te moeten meeslepen. Zonder jouw had ik wel kunnen inpakken, Wouter.
Konden we eindelijk kleien. Heerlijke weggetjes, bospaadjes, modderpaadjes, fraaie doorkijkjes, enz. Onderweg div. nietsvermoedende "locals" gepasseerd, die voor de verandering eens NIET minachtend met gebalde vuisten stonden te zwaaien, maar gewoon vriendelijk groetten, zij het wel met een licht verbaasde blik in hun ogen. Ik had een fantastisch uitzicht op Josh en Caatje, die ondanks hun wegbandjes overal doorheen beulden, zij het wat moeizamer dan Wouter of ik. Gelukkig maar, want ik had moeite om ze bij te houden. Of het nou komt door mijn stugge veren (lijkt me sterk) of omdat zij sneller kunnen sturen, of omdat ik zo voorzichtig rij... ik weet het niet.Intussen had Joop mij verteld dat mijn rechtervoorband wat platter stond dan mij lief zou moeten zijn. Shit. Alle pompstations dicht. geen luchtcompressor... wacheffe.. had ik niet ooit zo'n prulding bij de Gamma gescoord ? Na wat grabbelen en zoeken bleek ik 'm ook nog bij me te hebben, en gedurende de accuwisseltruc heeft hij mijn voorbandje weer keurig op druk gekregen.
We konden weer. Na nog wat modaal kleiwerk kwamen we in een bos een leuk stukje tegen. Niet te hard rijden, want dan stuiterde je uit het spoor zo een greppel in, of tegen paaltjes op, maar ook niet te zacht, om niet vast te blijven plakken. Uiteindelijk deed Caatje dat het beste, want Wouter en ik zijn elk een keer uit het spoor gesprongen. Gelukkig konden we er, na wat gemodder, ook zo weer inspringen. Vervolgens een echt spectaculair stukje, waar ik natuurlijk met verstand op nul, en de 318 met >4000 rpm door moest. Bleek dat Wouter dat had willen filmen, en meneer zegt gekscherend dat ik maar even achteruit moest en nog maar een keer. De blik op zijn gezicht toen ik "OK" zei was kostelijk. Meeeeeeeeeeent ie dat nou ? Ja dus.
Het filmfragment kun je hier downloaden. Het stukje film is gecomprimeerd; lees de aanwijzingen in de Moviez-rubriek voor het downloaden en installeren van de DivX 5.0.3 codec.
Na weer wat lichte paadjes komen we een bedrieglijk paadje tegen, vals plat, en spekglad. Caatje heeft het er duidelijk moeilijk mee, maar gelukkig is ze niet te benauwd om het gas in te trappen, en komt ze boven, om te moeten stoppen voor wat omgewaaide bomen. Gelukkig toverde Joop ergens een boomzaag vandaan. (Die lui slepen werkelijk alles mee) en blijkt de groep te vinden dat ik lichamelijk redelijk ben toegerust voor boomchirurgie. Na me wat op takjes te hebben mogen uitleven waar Joop niet bij kon, heeft die uiteindelijk door Caatje op zijn schouders te nemen door haar de takjes laten afzagen waar ik weer niet bij kon.. Dolle pret. Na met mijn lampenbar de laagste boom te hebben gecleard dacht ik wel even gas te kunnen geven, omdat daar wel redelijk grip was, maar ik was even vergeten dat er nog wat mensen achter me stonden. Joop, Josh en Martin; ik zal het echt nooooooooooooooit meer doen. echt waar niet. (En nou maar hopen dat ik geen geheugenstoornissen en zo ga krijgen...)
Intussen was 't halfvier, en ik had al een erg optimistische berekening gemaakt dat ik om 15:00 naar het noorden zou moeten, om niet al te veel verlichtingsrisico's te lopen. Na de herhaalde accuwisseltruc dachten we slim te zijn, en over Hasselt - Eindhoven te gaan. Nooit geweten dat stoplichten kuddedieren waren. Ik heb er nog nooit zoveel achter elkaar gezien. Onderweg begonnen in Belgie al mensen tegen me te seinen dat ik wat lampjes moest aandoen, en in NL brandden de lantaarnpalen al, dus na goed overleg met Martin besloten de stadslichtjes aan te doen. Voorbij Eindhoven was 't al aardig donker, maar gelukkig was de weg goed verlicht, en had ik genoeg collega weggebruikers waar ik achteraan kon rijden. Voorbij Utrecht reden we de donkere polder in. Dimlicht aan, en binnen 5 minuten pleurde de voltmeter van 11,5 naar 9 Volt. Dat ging wel erg hard. Ook was het begonnen te regenen. Dat was minder, want de ruitenwisser liep ook al niet meer over van enthousiasme, dus daar hebben we maar zeer gedoseerd gebruik van gemaakt. Intussen waren onze oogjes gewend aan het donker, en was er nog wel wat verkeer, dus een auto uitgezocht die ongeveer de door mij gewenste snelheid had, en daar dan maar achteraan hobbelen. Sloeg die af naar Lelystad. (Joepie, we zien de verlichte schoorstenen van de centrale al. Misschien halen we het.) Achter een vrachtwagen blijven hangen, tot er weer iemand met "mijn" snelheid voorbijkwam, en daar vervolgens weer achteraan... totdat ik achter iemand terechtkwam die weliswaar te langzaam reed, maar zo druk was met zijn achtermistlicht en alarmlichten om mij duidelijk te maken dat ik mijn verlichting moest aandoen, dat ik er een gemengd gevoel van ergernis en aardigheid in kreeg om daar dan maar achter te blijven. Hij of zij had het er maar druk mee. 60 km verder waren we in H'veen. Uit nieuwsgierigheid de accu nog even nagemeten. 9,45 V. Aan de motor niks gemerkt, draaien als een tierelier. Geen één misse klap. Op de sessie in Wellen na heeft ie 11,5 uur continu gedraaid. Gereedschap en reserveonderdelen in de schuur gezet (we konden de kist net met zijn tweeën tillen, ook ik wil wel 's wat teveel meeslepen), acculader aangesloten, biertje, eten, en bekaf mijn bedje in. Ik heb in ieder geval een fantastische dag gehad.
Auteurs : Wouter, Caroline en Rienk
[ vorige pagina ]