Nachtrit van het Noorden

21 september 2002

Het begon allemaal met Rienk’s mailtje, van de zomer. Die attendeerde me op de geopende inschrijving voor de Nachtrit van Het Noorden, georganiseerd door de 4X4 club van het Noorden. Een zeer populaire club in Friesland, met 250 leden en zelfs een ledenstop. Die stop en het maximum aantal is achteraf gezien wel begrijpelijk; het club gebeuren spettert er vanaf en ze kunnen wel heftig terrein rijden!

Het enige evenement dat ze organiseren wat ook nog toegankelijk is voor niet-leden is de beroemde/beruchte Nachtrit van het Noorden. Wel snel inschrijven is het parool, want er is een maximumvan  250 deelnemers en vol=vol! Zelf heb ik op het nippertje kunnen inschrijven. Mijn mede-ChaosBoyz waren echter te laat. Daarmee was mijn Dodge de enige die vanuit de ChaosBoyz zou deelnemen.

De voorbereidingen betroffen voornamelijk het in orde maken van de verlichting. (zie hiervoor: artikeltje Wouter: een zee van licht). Daar heb ik veel plezier van beleefd, ondanks het feit dat het volle maan was op de nacht van zaterdag 21 sept naar zondag 22 sept 2002. Daarnaast heb ik ook nog gezorgd dat de lier weer operationeel was en alle vloeistoffen aangevuld en gechecked. Aangenaam verrast was ik toen ik weer de olie in de Torqueflite 727, automaatbak, controleerde.  Eindelijk goed nieuws rondom die automaatbak: de olie in de bak is zo langzamerhand weer rood geworden! Na het verdrinken van mijn Dodge in een lullig plasje water op de maasvlakte in maart 2002 heb ik vertwijfeld al drie keer olie ververst om van het water in de olie af te komen.  Mooi zo!

Zaterdagochtend de laatste hand gelegd aan de voorbereidingen: alle ramen zo schoon mogelijk gepoetst. 's Nachts rijden met veel lichten om je heen, dan is een vieze vette voorruit verdomd K** . Terwijl Joop en ik bezig waren met het opladen van de gereedschapskist, HighJack en sleeplinten etc. kwam Thom om de hoek. Hij had een Pronet in zijn hand. Toe maar, wat een bonus! Dat was ideaal voor deze situatie. Ik rijd graag zonder achterklep in het terrein ivm met het zicht naar achteren. Het nadeel is dat er bij extreem rijden wel eens wat uit kan vallen als het niet vastgesnoerd zit. Zeker 's nachts is het fijn rijden zonder achterklep, als de achteruitrijlichten op de rolbar ingeschakelt worden heb ik wel 140 Watt verlichting naar achteren, maar de klep weerkaatst dat op hinderlijke wijze. Die weerkaatsing is helemaal weg met een Pronet in de plaats van de achterklep. Dankje wel, Thom!  Inmiddels is Mike gearriveerd en we  kunnen op ons gemakkie op pad, richting Rienk in Heerenveen.

Voor de verandering zijn we ruim op tijd, geen stress met remmen of weigerende electra of zo. Zonder drama  vertrokken. Wat een luxe. Dit moeten we onthouden en vaker doen….. Bij Rienk aangekomen komen we Willem tegen, Rienk’s bijrijder. Lucretia, Rienk’s vriendin is samen met Jose, (Willems partner) gedurende de nacht actief in de Club in de hamburgerstand, Let op! Komen we later nog op terug. Dit is niet onbelangrijk! Willem is een oude bekende in het Dodge-circuit. Hij, net als Rienk en ondergetekende zijn goed voor een groot gedeelte van de plaatjes op de welkomspagina van de DTB. TOEVALLIG, of niet?. Een hartelijk weerzien, gelardeerd met koffie en gezellige praat.

Gezamenlijk gaan we op weg naar Zwaagwesteinde. HET Friese dorp waar de start zal plaats vinden. Nu begint het malheur. Rienk is opeens achter ons verdwenen. LPG op, is de diagnose. Overschakelen op benzine en bij het eerste de beste tankstation tanken verhelpt het probleem en we blijven rustig op weg naar dat ZwaagWatEenEindHè? (red. : onderaan dit verhaal vind je een voetnoot van Rienk betreffende bovenstaande verhaal).  Eenmaal ter plekke aangekomen blijkt het dorp veel meer straten te bevatten dat goed voor mijn navigatiekunst is. We rijden verkeerd…..Lucretia, apart rijdend in haar R19, maakt me op ondubbelzinnige wijze duidelijk dat ze met een warmlopende motor niet gedient is van stoppen en zoeken naar de juiste route.  Als we na nog een keer keren (zonder stuurbekrachtiging vind ik mezelf ook wel zielig) weer eens langs elkaar rijden, hoor ik haar verhitte krachttermen zelfs boven de brul van mijn V8 uit. Och, nonchalant als ik ben,  we zijn er bijna…Alhoewel: nog effe een keer verkeerd rijden en ik kan me in Heereveen niet meer vertonen, dacht ik nog wel.. Spontaan hebben we toen het goede adres gevonden……. Geen stress, erewooord,,,,##$%^&***&*%#.

Kennisgemaakt met de ferme organisatie van 4X4 Het Noorden. TOP. Hut-je-mut-je (met 10cm uit elkaar) geparkeerd op een weiland met z’n 250en. Leuk om naar te kijken, maar niet om doorheen te wandelen. Stond eenvoudig weg te dicht op elkaar. Jammer, want er waren zeer veel leuke en interessante voertuigen verzameld. Zo volgde ik een heftige Mog met trekkerbanden en allerlei hydraulische aansluitingspunten onder zijn chassis, het terrein op. We spotte kranig verbouwde RangeRovers. Niet meer op een hand te tellen serieus verhoogde Jeeps met V8’s. tussendoor 2 Dakar’s (echt favoriet van mijzelf) gezien.Verder: veel  Patrolletjes, Defendertjes, MB-dingen, Mitsubishies in alle soorten en maten. Vergeet niet die Groningers in de DAF Y126. Die ben ik later die nacht nog wel tegengekomen. Niet te stoppen, die gasten! 3.5 ton en toch zo bewegelijk als een ansjovisje. (Let wel: niets wat ik in mijn Dodge ook niet kon doen….)  Wat dacht je van een brandnieuwe Landcruiser van pakweg €100.000. Die had wel wijselijk zijn plastic bumpers gedemonteerd. In het hele veld van 250 voertuigen deden er 62 Suzukies en Daihatsuus mee. Niks mis mee, maar niet veel gezien. Last but not lease spotte we een aantal andere Dogde’s W200. Zo was er een serieus verhoogde strakke two-tone Dodge van Hilbert, een locale, meer dan sympathieke, bebaarde Fries. Daarnaast zagen we prachtige Dodge, met 4 personen bemenst, in de gifgele kleur. Helemaal mijn kleur, als ik ooit besluit om daar geld aan uit te gaan geven. Prachtig. Helaas hebben we vernomen dat deze Dodge in het tweede terrein al gesneuveld is. Nooit meer aan de eindlijn gekomen. We hebben zelf niet gehoord hoe hij is gesneuveld. Spijtig...

So far so good...

De 4x4 wip aan de start

De start is zeer (de organisatie doet dit dus al voor de 15^e keer) goed georganiseerd. Verzamelen, parkeren, inschrijven, hapje eten, videootje kijken, briefing krijgen, het gaat op rolletjes. Petje af!. Chapeau ofzo. Leuk is de WIP waar alle voertuigen onder de 3000 kg over gaan. Rustig oprijden en het laatste stukje zeeeeeer rustig. De instructie is eenvoudig als je die gasten hoort. Op tijd remmen is ook van belang. Een en ander verhindert niet dat ik een behoorlijke rotklap maak bij het neerkomen. NOTASEASYEASTHEYSAY. We gaan gewoon stoer door, ondanks onze geknakte trots, van het gevoel dat we dat de eerste keer dit/als/ervaren/terreinrijders toch wel tot in de finesse zouden beheersen…..

Nu begint de rit eindelijk echt. Net om de hoek in Zwaagwesteinde is er een terreintje, bosrijk met wat korte routes waar we naar toe gedirigeerd worden. Vroeg op de avond is dit terrein, bijna in het centrum van dat dorp, volledig gevuld met toeschouwers….. De meeste zijn opgeschoten jeugd, in een jolige toestand. Nadat ze een groot aantal kleinere voertuigen langs hebben zien draaien, zijn ze allengs dichterbij gekomen. Nu heb ik, in mijn Dodge met 36’Hummers wat meer ruimte nodig op krappe bosrijke trajecten. Ik zal je eerlijk zeggen: ik ben gestopt voordat ik sommigen de benen gebroken heb. Wat staan die knakkertjes toch akelig dichtbij… Rienk, achter me, had het iets makkelijker, dacht ik. Ik was immers langs geweest… Desondanks zag ik in mijn spiegels nog weer volk opnieuw wegvluchten voor zijn escapades. Hardleers hoor, dat Friese jonge volk.

Heel apart zullen we maar zeggen. Het werd zo wel gezellig tussen Joop en Mike ;-)

Terreintje gerond. Door naar het volgende terrein.kilometertje of 15 over de friese landwegen. Daar aangekomen blijkt het een forse zandafgraving te zijn. Deze is zonder publiek, tot mijn opluchting. Hier is het wat ruimer. We gaan aan het rijden. Heuveltje op gaatje door, achter Rienk aan. Wel druk op het terrein. Rienk staat te wachten, tamelijk schuin naar links leunend. Wij staan daar pal achter, behoorlijk naar rechts overhellend. Levert  een leuk plaatje op. Ik kan me die 5 wachtende minuten nog wel schrap zetten achter het stuurwiel, maar voor Joop en Mike is het wel echte herenliefde aan het worden. Doordat de wagen wat getordeerd staat kan het portier niet open en met z’n tweeën hangen ze er tegenaan. Dikke pret voor de jongens. Na 5 minuten is het voorbij, we willen achter Rienk aan die met ogenschijnlijk gemak een heuveltje  van 5 meter opjaagt. Niet voor ons, net bovenaan zit er een kuil, waar ik in beland en niet verder kom. Shit! Na drie keer proberen, met steeds langer wordende aanlopen geef ik de pijp aan Maarten. Het is zo druk dat ik de andere 4X4’s niet langer wil laten wachten. Stand is nu wel 1:0 tussen Rienk en mezelf…Bovenop blijkt echter wel smal te zijn met erg steile afgronden, want Rienk is al 10 minuten bezig met steken om een goede afdaling te maken. Ik kom er dan wel niet op, maar hij heeft het knap lastig om er heel af te komen.

Het is niet de bedoeling dat men zich alleen de Dodges op deze manier nog herinnerd... ;-)

Op naar de volgende interessante zwart route. Als we staan te wachten op onze beurt. En dat is echt geen straf, er gebeurt zoveel om je heen dat vervelen er niet bij is, komt Rienk aanlopen. Motor ging steeds onregelmatiger draaien, daarna afgeslagen en niet meer aan de praat te krijgen. Accu inmiddels leeggestart. Hier is Wouter van de ANWB… Motorkappen tegen elkaar. Extra lampje er bij, lampje onder de motorkap aan en startkabels er op. Dat duurt wel even. Wil niet aanslaan. Alles doormeten, enzo, eindeloos theoretiseren, totdat Rienk overschakelt naar benzine. Prrrrut Prut Broemmm. Starten-lopen!. Laait ook weer 30 ampere bij, volgens de meter. Probleem verholpen. Goed zo, anders zullen al die andere 4X4 rijders die Dodgen nog alleen maar herinneren met de motorkap open.

We draaien nog wat rondjes over het terrein, nemen wat hellingen en dalen wat steile stukken af. Reuze leuk. We besluiten die ene zwarte route waarop ik in eerste instantie op heb staan wachten toch maar niet te nemen.. Te scherpe draai met afdaling gevolgd door een heuvel alles binnen 5 meter. Met mijn wielbasis van 3.33 meter en draaicirkel (door de 36”Hummers) van een volwassen truck is dat toch vragen om moeilijkheden. Wat zijn we verstandig. 

Door naar het volgende terrein. Dat blijkt een motorcross circuit te zijn. In de briefing zijn we vriendelijk doch dringend door de organisatie gevraagd niet van het circuit af te gaan (iets van: wordt niet op prijs gesteld..) We zijn braaf en draaien ons rondje over het circuit. Daar hoeft de tussenbak niet voor in LOW. Gaap. Dit kan ik gewoon rijden met m’n personenauto. ’T Zal wel liggen aan het feit dat het terrein erg droog is. Gauw naar het volgende terrein. Maar waar is de uitgang GRRR, nog een rondje? Dacht het niet. Keren en weer terug totdat we de uitgang vinden. Lastig, zeker als je heb beloofd dat je niet dwars door gaat. Dit terrein mogen ze wat mij betreft overslaan, de volgende keer. Alhoewel Rienk er vorig jaar definief meer plezier aan heeft beleefd; toen had het flink geregend en was het parcours glibberen en glijen. Overigens merkte hij toen ook al op dat het vinden van de uitgang een crime was : 'Waar is hier de nooduitgang?!?!'. En dat terwijl hij vroeger 'het Goede Doel' ook al niets vond ;-)

Zoveel licht en nog uit moeten stappen omdat je niks ziet. Tsss.

We rijden naar een bijzondere forse zandafgraving aan de rand van Drachten.  Hier staat de Hamburgertent!. Weerzien met Lucretia en Jose. Die hebben echter weinig tijd voor ons. Druk, druk, druk, We zijn de enige niet, die een bakkie willen doen en een hamburgertje eten in de grote tent. Heel gezellig. Iedereen praat met iedereen en alle gaten en hellingen worden in het visserslatijn wel erg groot. Maakt niet uit.We gaan weer even rijden op dit terrein. Prachtige parcours uitgezet. Met verkeersbordjes weet je goed wat eenrichting is en behoef je de andere rijders niet te hinderen. Water om doorheen te rijden (gelukkig niet te diep. Woutertje heeft watervrees gekregen na het avontuurtje op de maasvlakte in maart)  Geweldige hellingen, mooie kuilen, fijne zand trajecten waarbij de Dodge er hard aan moet trekken om door het rulle zand en modder te krauten. Een zwarte afdaling onder 70 graden is best wel spannend, zeker 12 meter naar beneden. Moet je als bijrijder geen hoogte vrees hebben….. Die afdaling hebben we vaker gedaan, ook om Mike van zijn hoogte vrees af te helpen… Red: heeft dit nu geholpen Mike? Of heb je je ogen niet open gedaan…

Rienk heeft inmiddels weer problemen met zijn boordelectriek. Af en toe regent het nu fors. Juist wanneer Rienk besluit om zijn accu te wisselen met die uit de R19 van Lucretia, stort het weer. Weer mijn Dodge erbij met al die lichten om bij te lichten. Als we zeiknat en uitgesleuteld zijn, nemen wel nog even een zwart routetje. Ik zie een Defender 90 met wat moeite over een heuveltje rijden en denk dat ik daar ook wel mee weg kan komen. Helaas, een 3.33m wielbasis is te veel. Die 90 inch is bij achteraf rekenen circa 2.25meter wielbasis. Tja, daar hang ik dan, met voor en achter maximaal uitgeveerd, alle wielen los in de lucht. Wat een lol. Met het op de buik terecht komen hoorde ik wel wat kraken. Linker dorpel onder mijn portier ingedeukt. Niet alleen kraken maar ook het geluid van brekend glas. Verdorie,  daar gaat die unieke amerikaanse lege bierfles. Bij het restaureren van mijn Dodge was ik in die dorpel een lege bierfles tegengekomen. Niet er uit te krijgen. Mijn conclusie was dat die fles er bij de fabricage in Amerika, back in 76, er door de fabrieksmedewerkers ingeduwd is en daarna dichtgemaakt.Alleen jammer dat de bierfles nu stuk is. De Ramsey RE 12000 lier is nodig. Een Toyota Landcruiser is zo vriendelijk om even als ankerpunt te fungeren en al rap heb ik mezelf van het heuveltje afgetrokken. We gaan weer door. Omhoog, omlaag, verbazingwekkend, daar waar bijna niet te lopen valt, rost de Dogde onder vollast met een brullende V8 verder. Genieten. Mijn bijrijders waren nog niet ingestapte en komen na een uitgebreide klauterpartij, hijgend en protesterend weer bij mijn Dodge aan. Of ik niet even op ze had kunnen wachten! . Ja, kom nou,  moet je maar op tijd weer instappen…

Nog even zelf als ankerpunt gefungeerd om een Defender (dezelfde?) zich uit een benarde positie te laten lieren. Zijn gaskabel was net gebroken toen hij een hellinkje beklom en met zijn voorwielen op de rand stond hij al een tijdje te wachten tot er iets fors langskwam waaraan hij zich omhoog kon lieren. Het moet gezegd worden: met een snatchblok kan een wat zwakkere lier toch heel sterk zijn.

Wiel tegen een zandwal en toch doorlieren. Geweldig!

Als we het terrein willen verlaten, komt Rienk toch weer met electra problemen. Nu staan we nota bene bij de uitgang, waar iedereen langsrijdt, weer met de motorkappen open. Weg reputatie! Diagnose: dynamo kapot. Er wordt niets meer bijgeladen. Dit kan verklaard worden doordat Rienk bij het uittesten van zijn hydrolische lier, daags ervoor nog een lekkage van 150 bar hydroliek had moeten verhelpen. De olie zit tot op het plafond van zijn garage en zijn dynamo heeft ook zijn deel gehad. Rienk moet helaas opgeven. Zonder stroom geen lol. We reizen af naar Heerenveen. Om de Dodge van Rienk te parkeren. Met nog maar 9 volt haalt hij het net, stadslichtjes als gloeiend spijkers, op de laastste vonken. Niet getreurd, gezamenlijk naar het volgende terrein, nu rijd Mike met zijn Alfa achter ons aan zodat we nog steeds met zijn allen zijn. Er is lopend genoeg te zien en te genieten.

Het laatste terrein is het mooiste. Een immense zandafgraving. Hier kunnen alle 250 (zijn er inmiddels wel wat minder geworden, door de nodige uitval) makkelijk rijden zonder elkaar in de weg te zitten. Met de portofoon dirigeert Rienk met naar de mooiste plekjes om flink door de zwarte routes te gaan. Niet alles lukt. Op een lange helling in rul zand smoort uiteindelijk mijn V8 en ik kom kracht te kort. Voor het eerst verlang ik naar Headers, wilde nokkenassen en 4-gaats-Holleys verhoogt op gepoorte inlaatspruitstukken. Ik denk zelf aan shiftkits…terwijl ik in het terrein niet eens schakel. Moaaa, voorlopig maar niet…

Tussendoor nog even op een vlakte geposeerd met alle lichten aan. Samen met Willem draai ik een rondje over het terrein.  Een zwarte route naar de top van de zandafgraving is lastig te nemen, maar net aan te doen. De afdaling is spannend, met een afgrond van pakweg 15 meter links van me, maar te doen. Het is inmiddels 05:30 uur. Langzaam maar zeker slaat de vermoeidheid toe.

Het lijkt wel een UFO! Iets voor onze lightboy Oscar?

Even later neemt Rienk plaats naast me. Als we weer bij die bewuste zwarte route komen is Rienk oprecht verbaasd dat ik daar omhoog gekomen ben. Dus nog maar een keertje. Het lukt wederom wel weer met wat moeite, maar dat mag de pret niet drukken. Echter bijna boven staat er een Suzuki te trutten. Ik moet van mijn gas af en zit shocking klem in de prut. Heen en weer, ik kan niet meer omlaag noch omhoog. Dat wordt weer lieren. Net over de heuvel heen stonden twee uit de krachten gegroeide struiken. Daaraan de lierkabel vastgemaakt. Dat duurt echter niet lang. Weg struiken. Er is meer voor nodig. Die Suz is inmiddels al vertrokken, maar een langsrijdende Jeep is zo wel willend om als ankerpunt te fungeren. Die man dirigeert zijn Jeep op vakkundige wijze via een zijpaadje naar de andere kant van de heuvel en heeft daar met veel geduld gewacht op mijn gelier. Ik was op een gegeven moment lekker aan het lieren, maar mijn Dodge kwam geen centimeter van zijn plaats. Blijkt dat ik in de tussentijd die Jeep anderhalve meter met geblokkeerde wielen tegen de heuvel op, naar me toe gelierd had. Wat een lol.  Weer even wat laten zakken, wielen beter richten en weer opnieuw lieren. Na zeker wel 20 minuten, als het geen half uur was, was ik On Top. De Jeep-driver wordt nog hartelijk bedankt voor zijn geduld.

Maar ik was nog niet beneden. In de steile afdaling maak ik een stuurfoutje. Ik hou wat te veel rechts aan, waardoor ik vervaarlijk overhel naar de afgrond van 15 meter. De wagen wiegt al en dreigt naar links om te slaan. Als dat gebeurt is de weg naar beneden :15 meter, al rollend, gauw gevonden. Gribus, ik heb het nu even echt benauwd. Achteruit omhoog is geen optie. Wil niet.  Zonder stuurbekrachtiging is het stuur nauwelijks te draaien. Dat moet wel om niet om te slaan. Joop bedenkt zich geen seconden, klimt via het raampje rechts in de onstabiele wagen en helpt me aan het stuur te draaien zodat we de wagen centimeter voor centimeter linksom weer kunnen laten afdalen. Met 10 centimeter is het gevaar geweken. Wat mij betreft is het nu wel echt einde wedstrijd. Voordat ik nog weer iets stoms doe.

We verlaten het terrein om 06:00 uur en gaan moe maar voldaan naar Heerenveen. Lekker bij Rienk en Lucretia nog wat napraten, borreltje erbij. Gezellig. ’s Ochtends een gat in de middag geslapen en daarna naar huis. Met de eigen Dodge, rijdend en wel. Een TOP nacht!.

Rienk en Luc, bedankt voor de gastvrijheid. 4X4 het Noorden: bedankt voor de goede organisatie. Het was een echt geweldige ervaring!

Voetnoot van Rienk

Onderweg van Opeinde naar Drachten hadden Willem en ik mekaar al eens beschuldigend aangekeken, maar na nog wat doorstinken bleek de bron van de geur meer van elektrische oorsprong. Toen maar eens een zaklamp aangezet, waarop bleek dat het in de cabine mistiger was dan er buiten (Ik beschik niet over decadente luxe items als bijv. cabineverlichting). Gelukkig hield het gestink en gewalm uit zichzelf op. It's not a bug, it's a feature, dacht ik toen nog hoopvol. Dynamotje laadde nog keurig, motortje liep als een zonnetje, nix in de weg. Op Drachten hadden we enorm veel zin in hamburgers en koffie, en na twee rondjes (Lang leve de locker en de limited slip) en na het uit zijn lijden verlossen, van (meen ik me vaag te herinneren een Merc. G) een mede terreinrijder (de man stond zo dicht bij de tent vast dat zelfs  ik het een beetje lullig voor 'm vond) de Dots geparkeerd, en o zo milieubewust (EN OERSTOM) stilgezet. Hoe had ik in mijn grenzeloos optimisme kunnen verwachten dat na die startactie in Opeinde nu mijn accu wel weer vol  zou zijn. Na de hamburgers was die accu dus morsdood. Mijn lieftallige  vriendinnetje gebeld, of ik de accu van haar R19 mocht lenen. Helaas was het  op het moment dat ik belde nogal rustig in de tent, dus verbazing alom.  Voordeel was wel dat de wandeling terug met een volle accu deze volle accu  toch een stuk lichter was dan mijn lege. Zal wel iets met het formaat te  maken hebben. Dodge weer gestart, en we konden weer. Waarop deze ezel het  nodig vond zich weer eens aan dezelfde steen te stoten, door te proberen over  te schakelen op LPG. Ik rook weer dat bekende geurtje, en opeens deed de  Amperemeter niks meer. Godver. )((*&%$#$%&*(()$%) etc. etc. Vanwege die  hydrauliekspuiter van een paar dagen terug dacht ik dat misschien de schellak  van de dynamowikkelingen was opgelost --> kortsluiting --> dynamo RIP, maar  dat viel achteraf mee. Achteraf had met een veldreparatie van een halfuurtje  de boel wel weer relatief normaal kunnen draaien, maar ja, achteraf. We  hebben dus op zeker gespeeld en gemaakt dat we thuis kwamen. Gelukkig was het  volle maan, want bij Gorredijk/Terwispel gaven de dimlampjes net zo veel  licht als mijn stadslichten, maar dankzij die maan en het natte glinsterende  asfalt werd het toch nog wel een beetje een idyllisch ritje. Verder had  Wouter aangeboden om zekerheidshalve achter me aan te hobbelen, en bood Mike  aan Wouter in zijn Alfa op de terugweg naar Eernewoude te achtervolgen, zodat  Willem en ik onze frustratie niet op de bank thuis hebben hoeven verzuipen.  Vlakbij mijn huis zijn we nog wat nieuwsgierige mensen in een auto met  blauw/rode streepjescode tegengekomen, maar helaas voor hun stond mijn dodge  toen al keurig op mijn oprit. Dat had prijzig kunnen worden. Dankzij jullie  heb ik me in E'woude nog prima vermaakt. En nee, Wouter zijn hoogtevrees  therapie heeft niet geholpen, zo ontdekten Joop en ik, tijdens een afdalinkje  te voet. Daar had Mike toch nog een klein beetje hulp nodig (gna gna )

De oorzaak van de el. ellende was dus een doorgesmolten dynamo draad cq schutbordstekker. 1 stekker geelimineerd, draden rechtstreeks doorverbonden  (gesoldeerd!, lekker degelijk) alleen moet ik 'm nu met een schroevendraaier  op het startrelais starten. (Hoe dat nou weer kan.........) Laden doet ie ook  weer als een wilde. Gelukkig zijn de relais en de nieuwe zekering kasten  binnen, dus ik heb het weer druk dit weekend.. 

Auteurs : Wouter en Rienk

[ vorige pagina ]