Sclayn (Belgie) - DTB
24 tot 27 mei 2001
Hier hebben we ons lang op verheugd; het eerste buitenlandse offroad-ritje van dit jaar. Verleden jaar zijn we met de Dodge Trucks Benelux naar Pelves in Frankrijk geweest, en de sfeer is ons daar bijzonder goed bevallen. Helaas was het (door zowel de club als de eigenaar van het terrein) niet toegestaan om met andere 4x4's dan een Dodge op het terrein te rijden. Ook dit jaar organiseerde de DTB weer een evenement in het buitenland, en dit keer in Sclayn. Tot werkelijk op het laatste moment kregen we pas bericht van de DTB over de organisatie van het evenement. Omdat we geen risico's wilden nemen, hadden we echter al maanden ervoor geinformeerd bij de eigenaar van het terrein, of het ook mogelijk was om als eigen club op het terrein te rijden. Dat was geen enkel probleem, en we hadden dus al besloten om als ChaosBoyz 4x4 ook naar Sclayn te gaan.
Met een groepje van acht volwassenen en twee kinderen vormden we ditmaal de ChaosBoyz 4x4. Enkele weken voor het evenement organiseerden Sebas en Christel een gezellige barbeque waarbij we met z'n allen de reis en de voorbereidingen doornamen. Sebas liet ons eventjes een zelfgetekend plattegrondje zien van wat we konden verwachten. Naarmate de gesprekken vorderden kregen we met z'n allen steeds meer zin in de rit. Zelfs Thom, die in eerste instantie twijfelde om met zijn eigen (open) Nekaf erheen te rijden maar een auto-ambulance te huren, besloot om toch maar de eventuele kou en regen te trotseren. Achteraf gezien viel het gelukkig allemaal wel mee. De enige reden om toch voor een auto-ambulance te kiezen is het hoge brandstofverbruik; 1 op 5. En dan op gelode benzine ;-) Het uiteindelijke groepje bestond uit Olav (met z'n duikboot; de Range Rover), Kees (met z'n Daffy Duck; de Land Rover 88), Thom (alias Kolonel Dekker in z'n Nekaf), Arne ('kijk eens wat ik kan' met z'n Chevy K30), Sebas en Christel ('ff starten; zijn de buren al wakker?' en hun Dodge D200) en uiteraard Mike, Vera, Samantha en Kimberly in 'Christine' oftewel hun Dodge W200... Een apart stel dus weer...
Lekker gezellig bij het kampvuur in het midden van het kamp. De DTB zou rond een uurtje of negen 's ochtends hun eerste ontmoeting houden bij de Belgische grens. Omdat wij graag eerder wilden zijn en vooral ook nog wat wilden kunnen offroaden die dag, besloten wij om 's ochtends 06.00 af te spreken bij Dordrecht. Arne en Mike vertrokken vanuit Den Haag met een tussenstop bij Rotterdam voor Kees en Olav. Bij Dordrecht was het eventjes wachten op Sebas en Thom en van daaruit rechtstreeks naar Sclayn. De rit verliep voorspoedig en onderweg kwamen we hier en daar al wat andere 4x4-liefhebbers tegen; ogenschijnlijk ook op weg voor een hemelvaart-offroad-vakantie. Zo rond een uurtje of 11.00 waren we op het terrein aangekomen en moesten we ons in bedwang houden om niet gelijk bepakt en bezakt het terrein in te duiken ;-) Allereerst maar een mooi plekje zoeken voor ons tentenkamp; het was in elk geval (nog) niet druk. Eenmaal alles opgezet bleek de tent van Arne toch wel een lekker grote tent die voor veel verkoeling zorgde in de brandende zon. Kanonne, wat was het heet! Die verkoeling kwam goed uit voor z'n Rottweiler Glenn, die hij voor deze gelegenheid had meegenomen. Een bijzonder leuke verassing was de komst van Ton. Hij had blijkbaar al met Arne afgesproken dat ie ook een middag/avondje langs zou komen op zijn motor, om eventjes te proeven van het terreinrijden. En natuurlijk van de omgeving.
Jammer maar helaas; buiten het spoor blijven lukte niet... Na het opzetten van ons kamp konden we ons toch niet langer beheersen en gingen we een eerste verkenningsritje maken met de Nekaf, Range Rover en Land Rover. Mike had nog niet eerder meegereden in Thom's Nekaf en zat uitgebreid in de passagiersstoel naar de voorwielen te kijken, toen onze 'vriend' Thom ff vol gas een toch wel diepe modderplas indook. Bedankt Thom! Vuurdoop zeker? Ietsjes verderop gingen we door een diep modderspoor en Thom probeerde uit het spoor te blijven. Helaas mislukte dit jammerlijk en de Nekaf stond met de twee voorwielen in het rechterspoor en de twee achterwielen in het linkerspoor. Geen nood; de beste stuurlui staan aan wal en die wisten wel eventjes hoe je dit moest oplossen. Bijna een half uur later kon Thom het nog eens proberen en scheurde de Nekaf weer naar boven, gevolgd door de Land Rover en de Range Rover. De laatste had wat extra hulp van zijn lier nodig om het gladde pad omhoog te kruipen... Na een grappige tocht door eigenlijk veel te smalle, hoge sporen (schade aan lakwerk!) begaven we ons weer terug naar het kamp. Daar bleek dat het terrein zo langzamerhand aardig dichtgebouwd was door de vele DTBers en overige 4x4 liefhebbers. Het leek erop of alle Suzuki's van Nederland ook ff op bezoek waren gekomen...
Langs het veld waar op kluiduiven werd geschoten. Soms vielen de scherven om je oren... Natuurlijk blijft het voor de meesten jeuken en daarom vertrokken de Range Rover en de Land Rover nogmaals het terrein in terwijl er een aantal achterbleven. Een uurtje later kwam Arne teruglopen met het verheugende bericht dat Olav wat hulp kon gebruiken. Ehhhh... Kees trouwens ook. Dus wij tweetjes in de Dodge gesprongen om Olav een 'rukje' te gaan geven. Eenmaal ter plekke bleek hij in een reddingspoging voor Kees, zijn Range Rover flink vastgereden te hebben. Geen probleem voor een Dodge ;-) Maar toen Kees nog; die bevond zich beneden aan een steile en smalle helling met hele hoge wanden. Twijfelachtig of de Dodge er zonder schade doorheen zou komen, maar ach, je laat een vriend nooit zomaar staan. Naar beneden dus maar met dat ding. Tijdens de rit omlaag reden we ons aardig klem en hier en daar deukte de Dodge ook wat in, maar we kwamen uiteindelijk zonder ernstige schade beneden. Eén ding was in elk geval zeker; terug naar boven was geen optie. Na het lostrekken van de Land Rover heeft Kees het daar nog wel mee geprobeerd, maar de helling was te steil en te glad. Nu hadden we twee mogelijkheden om door te gaan. Of door een ogenschijnlijk diep en lang bospad, of door een stuk struikgewas en de bomen door naar beneden richting de weg. Na het overwegen of de remmen in orde waren, besloot Kees voor de laatste route. Het leek veel enger en gevaarlijker dan in eerste instantie gedacht, en Kees kwam zonder problemen beneden. Helaas reed hij zich daar vast in iets wat leek op moerasgrond. Olav moest dus buitenom rijden om Kees door de blubber de weg weer op te trekken. Ondertussen hadden we besloten met de Dodge toch maar door het bospad te gaan, ondanks mijn angst voor waterschade en plaatwerk-schade. Met Sebas en Arne op de kanten om aanwijzingen te geven, reden we eigenlijk moeiteloos door het smalle pad en kwamen we uit op een mooie open plek met een meertje. Later zal blijken dat dit een favoriet plekje is voor auto-als-boot-gebruiken-liefhebbers. We vonden het wel genoeg voor dit moment, en we reden terug naar het kamp om lekker te gaan eten. Thom lag ondertussen te slapen van de inspannende reis in z'n Nekaf...
Op de foto lijkt het niets, maar veel voertuigen kwamen hier niet zonder slag of stoot tegenop... Behalve natuurlijk de Chevy van Arne ;-) Vrijdag werden we allemaal vroeg wakker en gingen we aan het ontbijt en niet te vergeten de koffie. Het gesprek kwam al snel op het verbruik van de Nekaf en het afslaan van de motor de dag ervoor tijdens het schuin staan. Sebas keek onder de motorkap en zag al heel snel dat er een benzineleiding kapot was. Gelijk maar even 'fixen' dus. Dit gebeurde uiteindelijk met wat vloeibare pakking over de slang en de slang daarna ingetaped met duct-tape. Ziezo; die lekt voorlopig niet meer. Thuis maar wel een nieuwe slang opzetten. We vertrokken het terrein in met de complete groep auto's. We begonnen met het rustig rondtoeren en het genieten van de omgeving en het terrein. Niets moeilijks dus. Via de bovenweg kwamen we weer uit bij het grote meer waar ondertussen al veel mensen aan het 'spelen' waren met hun auto's. De grijze Dodge van onze buurman reed op en neer door het water alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Een collega-Dodge-rijder probeerde hetzelfde, maar ditmaal met een cameraman op de motorkap. Na zo'n twintig meter (en te langzaam rijden), viel de motor stil en was het over-en-sluiten. De grijze-Dodge 'zwom' er voorbij en trok de ongelukkige uit het water. Een nadere inspectie van het luchtfilter leerde dat er geen water in de motor was gekomen. Geluk dus! Even starten en de Dodge liep weer. Blijkt maar weer dat de meeste Dodge's toch wel bang zijn voor water ;-) Bij het water was ook een uitdagende helling die maar door heel weinig mensen met succes werd genomen. Zo ook Thom. Na vele mislukte pogingen met zijn Nekaf heeft ie het toch maar opgegeven. Ook Olav kreeg zijn Range Rover niet voorbij het vervelende punt halverwege de helling. Een tweetal Dodge-rijders lieten vervolgens zijn dat je er met veel gas en veel geweld wel tegenop kwam. Toen was de beurt aan Arne en zijn Chevy. In het verleden heeft deze K30 zich al bewezen als een klim-monster, en dat ging ook nu weer op. Heel rustig en beheerst reed Arne zijn Chevy omhoog en toen ook deze halverwege eventjes bleef steken was het slechts een kwestie van een beetje gas, gas los, gas, gas los en hopla; de Chevy kreeg grip en tufte rustig naar boven onder luid applaus van de mensen beneden. Zo kan het dus ook! Omdat wij toch niet allemaal boven konden komen, liet hij de Chevy achteruit weer naar beneden kruipen.
Het lijkt erger dan het is. Met 2 man zet je hem zo weer overeind en de schade is beperkt gebleven. Toch maar snel een rollbar... Later in de middag gingen we nogmaals een parcourtje rijden met de Range Rover, Land Rover en Nekaf. Op een gegeven moment liep de Range Rover dusdanig warm, dat hij echt even moest afkoelen. Thom met mij als bijrijder zo eventjes een klein pad omlaag nemen en ik stapte uit om foto's te maken. Arne stapte uit de Land Rover met de intentie om wat filmopnames te maken. Toen gebeurde het. Arne en ik stonden beiden met stomheid geslagen te kijken hoe de Nekaf met zijn linkerwielen in het rechterspoor terechtkwam en langzaam maar zeker kantelde. Thom had de tegenwoordigheid van geest om de motor gelijk af te zetten en zich tegen de wand af te zetten. de auto gleed half onder hem door en kwam op zijn zijkant terecht. Nu pas besefte we hoe gevaarlijk zo'n open auto zonder rolbeugel is! Snel hebben Arne en Thom de Nekaf weer overeind geduwd, nadat ik gauw een fotootje heb kunnen maken als bewijsmateriaal ;-) Geen gewonden en minimale schade aan de auto. Wel rookte de Nekaf nu vreselijk bij gasgeven. Ons vermoeden werd later bevestigd; er was olie uit de oliebak van het luchtfilter (briljant systeem) in het luchtfilter zelf gekomen, en dat werd nu beetje bij beetje verbrand. Niets ernstigs dus, en in het kamp hebben we de boel later schoongemaakt. De schrik zat er in ieder geval wel eventjes in! Olav en Thom wachten bij het meer eventjes op Kees en Arne die snel wat water gingen halen voor de Range Rover die nu toch wel behoorlijk oververhit raakte. Na wat afkoeling en wat vers water liep de temperatuur snel weer terug en konden we terugkeren naar het kamp. We hadden die avond in elk geval heel wat verhaaltjes te vertellen en al snel kreeg Thom als nieuwe bijnaam 'Kolonel Dekker'. Juist ja, die uit de tv-serie 'The A-team' ;-)
Heeft toch wel moeite i.v.m. de bodemvrijheid. De volgende ochtend waren we opnieuw allemaal weer vroeg uit de veren en vertelde Olav ons dat er een stel vrienden van hem langs zouden komen. Het duurde niet lang of het werd al snel duidelijk dat die in aantocht waren, want in de verte hoorden we een ambulance met sirene's aan komen racen, in de kielzog gevolgd door een gele Toyota Landcruiser. Weer een lekker stelletje ongeregeld bij elkaar dus op de camping; en de naam Chaos werd opnieuw benadrukt... Achter uit de Landcruiser toverde de bestuurder ook nog eens een kleine quad. We waren nog maar net aan elkaar voorgesteld of we werden nogmaals verrast door de komst van een kleine rode Nissan Micra met daarin Rob en zijn hoogzwangere vrouw Yvon. Hij had toch een dagje vrij kunnen krijgen en ze konden het allebei niet laten om toch een dagje te komen kijken bij ons en de DTB.
Zonder sturen kom je niet zo ver. Repareren dus maar... Eenmaal met z'n allen in het terrein bleek al snel dat een standaard Landcruiser toch wat beperkingen had door zijn lengte en geringe bodemvrijheid. Maar zijn krachtige Superwinch lier heeft voor velen van ons die dag goede diensten bewezen! Met z'n allen besloten we het steile pad waar de dag ervoor Arne alleen tegenop kwam, naar beneden te rijden. Dit ging voor bijna iedereen goed, behalve voor Thom. Beneden dook hij met z'n Nekaf ineens de wand in en kwam akelig schuin tot stilstand. Hij kon absoluut niet meer sturen. Het stuur draaide wel, maar de wielen niet. Met vereende krachten werd het jeepje weer bij het meer gezet en konden Sebas en Rob laten zien hoe je field-repairs moest uitvoeren. Binnen drie kwartier reed de Nekaf weer rond alsnog er niets was gebeurd! Later op de dag gingen Olav en zijn vrienden een stukje rijden en gingen Arne, Kees en ik wat later op pad. Ergens midden in het bos was een mooi stukje waar zo te zien een aantrekkelijk pad met modder lag. Natuurlijk zou ik wel even laten zien dat een Dodge met hummers heeeeel ver komt.
Zelfs een Dodge komt hier niet doorheen. Het was toch wat dieper dan verwacht... Dat viel nog even vies tegen toen ik de strijd tegen de modder na een kwartiertje ploegen maar heb opgegeven. Kees zou me wel eventjes helpen met zijn Land Rover. Eigenlijk hadden we het van tevoren al kunnen weten; dat gaat niet lukken. Mede omdat Kees iets te ver naar voren reed en daarmee zichzelf in dezelfde modder vastzette. Altijd zijn er wel mensen in de buurt, behalve op zo'n moment. Net toen we op het punt stonden hulp te gaan halen, kwamen de Range Rover en de Landcruiser aanrijden. En die Toyota heeft een heerlijke lier ;-) Toch is dat wel geweldig zo'n ding, want binnen een mum van een tijd waren we allebei los. Ik besloot om het toch maar niet nog een keertje te proberen. Die avond werd het een hele gezellige boel; de meeste ChaosBoyz-leden waren bij elkaar en onder het genot van een drankje en een balletje gehakt kwamen de verhalen van voorgaande avonturen weer boven water. Rob en Yvon moesten nog twee uurtjes terug rijden, dus gingen zij een beetje bijtijds weg. Het was nog steeds heerlijk weer, ondanks de slechtere weersvoorspellingen voor die avond, en we zouden graag nog een stukje hebben gereden in het donker. Helaas waren er een aantal leden van de DTB nogal lastig geweest en heeft de eigenaar besloten dat die avond niemand het terrein meer opmocht. En niet alleen maar vanwege het gevaar op regen en gladheid in het terrein. Jammer dat sommige mensen zich niet zo goed weten te gedragen...
De Dodge leunde op zijn sidebars tegen de wand. Zondag was voor ons alweer de laatste dag. De meesten onder ons moesten de volgende dag alweer werken of naar een cursus, dus besloten we tot 11.00 nog te gaan rijden, daarna de spulletjes in te pakken en richting huis te vertrekken. Maar niet voordat ik een voorstel aan Olav had gedaan; een partijtje touw-trekken tussen zijn Range Rover en mijn Dodge. Dat leek ons nou eens een leuk schouwspel, en stilletjes hoopte ik op een grandioze overwinning. Niets was minder waar. Beide auto's stonden met vier wielen te spinnen op het zand, totdat mijn voorste wielen door het zand heen steen raakten. Een enorme rookontwikkeling was het gevolg en ik liet dan ook maar mijn gas los. Kaas in het vuistje voor Olav natuurlijk, die mij gelijk achteruit over de gehele camping heen sleepte om te laten zien dat zijn Range Rover had gewonnen. Ik laat hem maar in die waan ;-) Na dit spelletje zijn we het terrein nogmaals ingegaan met alle auto's. Op het laatste traject werd toch weer pijnlijk duidelijk dat de Chevy en de Dodge toch wel een dikke 30cm breder zijn dan de gemiddelde andere auto's. Als ik mijn sidebars niet had gehad, dan had ik nu aardig wat schade aan deuren en laadbak gehad!
Wat gaat er toch veel mee in zo'n laadbak. Alleen wel zorgen voor een zeil als het gaat regenen ;-) Snel werden alle spullen weer ingepakt, de tenten afgebroken en het afval in zakken gedaan. Net toen we wilden vertrekken bleek dat ik de weg echt niet op kon met de modder in mijn velgen. Die was er vermoedelijk ingekomen tijdens mijn vastzitten de dag ervoor. Er zat niets anders op dan de voorwielen te verwijderen en de modder eraf te bikken. Maar goed ook, want op die manier 250km rijden en we hadden ons als een milkshake gevoeld ;-) De terugreis verliep prima, totdat we in de buurt van Dordrecht kwamen. Hier zouden we met z'n allen nog eventjes stoppen voor een hapje bij de MacDonalds. Op de een of andere manier, en we hebben nog steeds niet door hoe het kan, raakten we Thom kwijt op de snelweg. Pas een geruime tijd later belde Thom op dat hij bijna 20km verderop stond. Omkeren was er voor hem niet meer bij, en Thom besloot door te rijden naar Almere. Hij had tenslotte nog de langste rit voor de boeg. Ondertussen stond Olav met een flinke kokende motor en hij kon geen meter meer rijden zonder zijn auto te beschadigen. Na het bijvullen van de koelvloeistof (volledig op), siste er iets gevaarlijk en leek het erop alsof het (aluminium) motorblok ergens was gescheurd. Met het hart in de keel verwijderde Olav het luchtfilterhuis en daarachter openbaarde zich een gescheurd T-stuk van de kachel-radiator. Gelukkig! Dit konden we provisorisch vastzetten en de rit kon worden vervolgd naar huis.
Even uitblazen voor we de terugreis vervolgen... Het is dus weer een geweldig weekendje geweest en we zijn allemaal al weer druk bezig om nieuwe plannen te maken voor de volgende trip. Die zal vermoedelijk in het enerlaatste weekend van juli gaan plaatsvinden. Waar we naartoe gaan? Weten we zelf ook nog niet. Wel staat vast dat het weer een terrein in het buitenland gaat worden, want dat soort bizarre terreinen kom je in Nederland helaas niet meer tegen. En wat is het schaderapport? De Nekaf heeft een gedeukt zijscherm door het omvallen, een gescheurde benzineleiding en een defecte stuurinrichting (gerepareerd). De Land Rover kwam er vanaf met een aan barrels gereden rechterzijspiegel (tegen een boom gegleden) en de Range Rover zit vol met krassen in de lak en heeft een ingedrukte rechterdorpel. De Dodge heeft slechts lakschade en hier en daar wat gedeukt plaatwerk. De Chevy heeft op onverklaarbare wijze lelijke schade aan de linkerachterzijde van zijn laadbak. Een gemene vouw zoals deze kan het gevolg zijn geweest van het rijden langs een schuinstaande boom o.i.d. Vaag. Maar het houdt ons allemaal niet tegen om alweer uit te zien naar het volgende evenement...
Auteur : Mike
[ vorige pagina ]